Με χαμηλή -σε γενικές γραμμές- συμμετοχή εργαζομένων στις απεργιακές συγκεντρώσεις και κινητοποιήσεις που είχαν εξαγγελθεί τιμήθηκε φέτος η επέτειος της Εργατικής Πρωτομαγιάς σε αρκετές πόλεις της χώρας. Στην Αθήνα, η χαμηλή αυτή συμμετοχή αποτέλεσε συνέπεια της διαλυτικής και υπονομευτικής στάσης των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος, ιδιαίτερα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Είναι χαρακτηριστικό της στάσης τους αυτής, όχι μόνο η παντελής απουσία μέτρων, ενημερώσεων στους χώρους δουλειάς και προετοιμασίας της απεργίας, αλλά και το γεγονός πως ακόμη και στην απεργιακή συγκέντρωση στην πλατεία Κλαυθμώνος, σε διαφορετικό σημείο, με διαφορετική εξέδρα και διαφορετικά πανό καλούσε η ΓΣΕΕ και το ΕΚΑ, και σε άλλη απεργιακή συγκέντρωση καλούσε η ΑΔΕΔΥ.
Από την άλλη, το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, με τη γνωστή τους τακτική, καλούσαν σε διασπαστική συγκέντρωση στο Σύνταγμα, ενώ σε άλλη συγκέντρωση στα Προπύλαια καλούσαν ορισμένες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αναρχικού χώρου. Η πρακτική αυτή, των διαιρετικών και ξεχωριστών συγκεντρώσεων αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά πόσο διαλυτική είναι για το εργατικό -λαϊκό κίνημα, πόσο καλλιεργεί την ηττοπάθεια και την απογοήτευση στους εργαζόμενους και τον λαό. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν όλη αυτή η διασπαστική πολιτική έχει από πίσω της εκλογικές επιδιώξεις και σκοπούς.
Το Μ-Λ ΚΚΕ συμμετείχε στην απεργιακή συγκέντρωση των συνδικάτων στην πλατεία Κλαυθμώνος, συγκροτώντας ένα μαχητικό μπλοκ που σε όλη τη διάρκεια της πορείας, μέχρι το Σύνταγμα και τα Προπύλαια φώναζε συνθήματα για την Εργατική Πρωτομαγιά, ενάντια στην αντιλαϊκή – αντεργατική πολιτική της ακρίβειας, της φτώχειας και της ανεργίας, για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα, για αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς, καθώς και συνθήματα αλληλεγγύης στον αγώνα του αδούλωτου παλαιστινιακού λαού, ενάντια στη γενοκτονία του φασιστικού κράτους του Ισραήλ, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους.
