Πάμε πάλι. Τα χρόνια των μνημονίων, εκτός από την ανείπωτη φτωχοποίηση των Ελλήνων, έφεραν και την προσωρινή αλλοίωση και τη γελοιοποίηση εννοιών της ελληνικής γλώσσας.
Όχι γιατί ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να αλλάξουν τη σημασία τους κάποιες λέξεις, πράγμα που είναι φυσικό στο πέρασμα του χρόνου, αλλά γιατί οι μνημονιακοί κυβερνώντες προσπάθησαν, με επιμονή, να κρύψουν τα πράγματα, πίσω από φαντεζί ονόματα. Πάρτε για παράδειγμα την ίδια τη λέξη μνημόνιο. Σύμφωνα με τα λεξικά της ελληνικής γλώσσας, Μνημόνιο είναι: Έκθεση με ειδική αναφορά σε συγκεκριμένη υπόθεση. Στα καθ' ημάς σημαίνει: παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, ληστρικές παραχωρήσεις εθνικής περιουσίας, φτώχεια για το λαό, μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις κλπ.
Μάστορες της παραλλαγής ονοματολογίας αναδείχτηκαν οι Συριζαίοι. Η Τρόικα – Θεσμοί, οι Δανειστές – Εταίροι, το Μνημόνιο - Κύρια Σύμβαση Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης, η ΕΥΠ (πρώην ΚΥΠ) - Υπηρεσία Προστασίας Εθνικής Κυριαρχίας και άλλα πολλά.
Τον καιρό αυτό, παίζουμε με τη λέξη “αφήγημα”, στη θέση της έννοιας “πολιτικό πρόγραμμα κόμματος”. Όμως:
Αφήγημα, το: Λογοτεχνικό είδος του πεζού λόγου.
Το αφήγημα λειτουργεί πάντα ως προφορικός λόγος και παρουσιάζει χαλαρότητα, επιτρέπει δηλαδή στον αφηγητή να χρησιμοποιήσει όποια φράση νομίζει εκείνος πιο κατάλληλη για να δώσει ζωντάνια στην αφήγησή του. Η αξία της αφήγησης σχετίζεται άμεσα με την ευφράδεια και την παραστατικότητα του αφηγητή. Το περιεχόμενό του περιλαμβάνει κατά κανόνα κάποιο περιστατικό με απλή δράση, χωρίς ψυχολογικές ή συναισθηματικές διεισδύσεις και απευθύνεται σε ακροατήριο απλών ανθρώπων, χωρίς απαιτήσεις ιδιαίτερου προβληματισμού. Αυτό όμως δεν αποκλείει να έχει και κάποιο μήνυμα ή δίδαγμα. (λήμμα εκ των λεξικών της ελληνικής γλώσσας).
Αφήγημα έχουν και οι δυο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, οι ΑΝΕΛ και το ΠΟΤΑΜΙ, που είναι το ίδιο. Το “ανήκομεν εις την Ευρωπαϊκή Ένωση”. Μέχρι και η Χρυσή Αυγή δήλωσε πως έχει αφήγημα, το οποίο, δια στόματος Μιχαλολιάκου, είναι να “λέει την αλήθεια στο λαό”. Αλήθειες όπως ότι ο Ρουπακιάς, αποδεδειγμένος δολοφόνος του Φύσα, δεν ήταν μέλος της ΧΑ, παρόλο που ήταν πρώτη μούρη σε εκδηλώσεις της ευαγούς οργανώσεως...
Αυτό που μένει, είναι να επικρατήσει αυτός που θα δώσει περισσότερη αξία στην αφήγησή του, που “σχετίζεται άμεσα με την ευφράδεια και την παραστατικότητα του αφηγητή”, καθώς θα “απευθύνεται σε ακροατήριο απλών ανθρώπων”. Στον παππούλη που περιμένει με τις ώρες στο μηχάνημα της τράπεζας για να πάρει 60 ευρώ τη μέρα, στη γιαγιάκα που περιμένει να πάρει το χάπι τις πίεσης με τις μέρες, στα αγροτικά ιατρεία της άγονης γραμμής, στον καρκινοπαθή που θα φταίει ο ίδιος, γιατί τον χτύπησε η επάρατος και άρα θα πληρώσει από την τσέπη του την νοσηλεία του!!! Στους απλούς ανθρώπους, που θα προσπαθήσουν να τους πείσουν πως τα αφηγήματα που τους αφηγούνται οι πονηρούληδες πολιτικοί, δεν είναι τα πασίγνωστα προεκλογικά ταξίματα και η παραποίηση της αλήθειας.
Σε αυτές τις εκλογές, θα αναδειχθεί ο ευφραδέστερος και παραστατικότερος αφηγητής, όχι ενός πραγματικού γεγονότος, αλλά πολλών ψευδών, που θα κάνει την καλύτερη διαχείριση του 3ου μνημονίου, μετεκλογικά. Δηλαδή θα πνίξει τις λαϊκές αντιδράσεις, με το βούρδουλα και το καρότο. Ήδη σε αυτό καλεί το λαό ο Τσίπρας και όλα τα άλλα παιδιά, να πιστοποιήσει (ο λαός), ότι είναι ο καθένας από αυτούς, ο καταλληλότερος να το διαχειριστεί, διαβεβαιώνοντας ταυτόχρονα τους ξένους πάτρωνες για το γεγονός.
Αφήνοντας κατά μέρος τις μεταμοντερνιές του Αφηγήματος, ας τους κατατάξουμε σε ένα άλλο είδος πεζού λόγου. Το κατάλληλο. Τα Παραμύθια. Για να λέμε τα τα πράγματα με το όνομά τους και όχι παραμορφωμένα για προφανείς σκοπιμότητες.
Πολλοί αγωνιούν. Τι θα ψηφίσουμε τώρα αναρωτιόνται, αφού τους έγινε ολοφάνερο, πως παρόλο που ψήφισαν την προηγούμενη φορά, τον ψήφο τον καλό, σε τίποτα δεν άλλαξε η ζωή τους. Αυτή είναι και η πραγματικότητα. Με τον καλό τον ψήφο, φύλλο δεν κουνιέται. Στις κινητοποιήσεις είναι η μοναδική ελπίδα. Στους αγώνες.
