Συναγωνιστές και φίλοι,
αφήνουμε πίσω μας μια δύσκολη χρονιά, και, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, βαδίζουμε προς ένα εξίσου -αν όχι περισσότερο- απαιτητικό, νέο, έτος.
Ότι το 2014 θα είναι δύσκολο για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, δεν χρειάζεται να είναι κανείς κομμουνιστής για να το διαγνώσει.
Στην βαθμίδα «πολύ υψηλού ρίσκου», όσον αφορά στην πιθανότητα κοινωνικής αναταραχής μέσα στο 2014, κατατάσσει την Ελλάδα το γνωστό βρετανικό περιοδικό Economist. Η χώρα μας είναι το μοναδικό μέλος της Ε.Ε. που εντάσσεται στην «κόκκινη» βαθμίδα, και μόλις η δεύτερη ευρωπαϊκή χώρα μαζί με τη Βοσνία.
Αν οι οιωνοί είναι δυσάρεστοι για τη χώρα μας, ολόκληρη η Ευρώπη και, φυσικά, η ΕΕ, καθώς και η μεγάλη πλειονότητα των κρατών της υφηλίου, δεν μένει πίσω. Από γερμανική, αυτή τη φορά, πηγή, έχουμε μια ακόμη μελανή πρόβλεψη για το 2014.
Χωρίς να το παρακάνουμε με τις ιστορικές συγκρίσεις, πράγματι υπάρχουν πολλές αναλογίες με την εποχή του 1913-14. (Βόλφγκανγκ Μίνχαου, αναλυτής του Spiegel)
Ασφαλώς, όλες οι προβλέψεις που προέρχονται από τέτοια κέντρα, πέρα από το εγγενές ρίσκο της πιθανολόγησης, ενέχουν, επιπλέον, πολιτικές πιέσεις, λανθάνοντες έως φανερούς εκβιασμούς, σχεδιασμούς, όσο και φόβους που διακατέχουν διάφορες μερίδες αστικών τάξεων, και ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, διεθνώς.
Καλώς ή κακώς, το βέβαιο είναι ότι οι διεθνείς και ευρωπαϊκές κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις επηρέαζουν τη χώρα μας· και το αντίστροφο.
Με παρόμοιο τρόπο, η διαμορφούμενη κοινωνική κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας, η εφόρμηση σε δημοκρατικά και λαϊκά κεκτημένα δεκαετιών, αφήνει το σημάδι της στο σώμα της νεολαίας, μαθητιώσας, σπουδάζουσας, άνεργης, εργαζόμενης· και το αντίστροφο.
Εδώ είναι το ζητούμενο.
Η Πορεία θεωρεί ότι δεν υπάρχει «μικρός» αγώνας χωρίς νόημα, εφόσον αυτός είναι προσανατολισμένος σωστά, εφόσον αυτός υπηρετεί το γενικό σκοπό αγωνιστικής αφύπνισης και πολιτικής ενεργοποίησης ενάντια στις υπερατλαντικές, ευρωπαϊκές και εγχώριες πολιτικές, που οδηγούν μεγάλα κομμάτια του ελληνικού λαού στην κοινωνική δυστυχία και εξαθλίωση, εφόσον δείχνει τον δρόμο προς τους μεγάλους αγώνες, για την ανάσχεση, και την τελική πλήρη αποτίναξη των πολιτικών αυτών.
Η πανευρωπαϊκή πρωτιά στα ποσοστά ανεργίας των νέων στην Ελλάδα, οι επιδεινούμενοι όροι εργασίας, διαμορφωμένοι ακόμη δυσμενέστεροι για τους εργαζόμενους κάτω των 25 ετών, η ταξικότατη επίθεση στα δικαιώματα σπουδών μαθητών και φοιτητών, η εξώθηση σε σύγχρονη μετανάστευση σημαντικού κομματιού της ελληνικής νεολαίας, το βούλιαγμα συθέμελα της ελληνικής κοινωνίας, είναι το αντικειμενικό έδαφος πάνω στο οποίο ήδη έχουν εκδηλωθεί, και μελλοντικά μπορούν πραγματικά να ανθίσουν νεολαιίστικοι αγώνες.
Ειδικά οι εκπαιδευτικοί χώροι, σχολεία και πανεπιστήμια, συγκεντρώνοντας μεγάλες, αριθμητικά, ομάδες από μαθητές και φοιτητές αντίστοιχα, έχουν τη δυνατότητα, πάνω στη βάση των κοινών προβλημάτων και των κοινών διεκδικήσεων, να ενώσουν τους νέους, να αποτελέσουν σημαντικές εστίες αγώνων.
«Μα, οι αγώνες δεν οδηγούν πουθενά», θα μπορούσε να πει κανείς, απλά παραγνωρίζοντας τον τρόπο διαμόρφωσης της ανθρώπινης ιστορίας, από την στιγμή που ξεκίνησε να υφίσταται ως τέτοια. Μάλιστα.
Επιβεβαιώνεται η άποψη αυτή από τους αγώνες που δόθηκαν σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ τη χρονιά που μόλις παρήλθε;
Οι σημαντικότεροι εκπαιδευτικοί αγώνες στους οποίους είχε συμμετοχή το φοιτητικό κίνημα ήταν εκείνοι α) ενάντια στο περιβόητο «σχέδιο Αθηνά» και τις συγχωνεύσεις-καταργήσεις δεκάδων σχολών, και β) στο πλευρό των διοικητικών υπαλλήλων, ενάντια στην πλήρη αποσυγκρότηση και διάλυση (καταρχάς) των οκτώ μεγαλύτερων πανεπιστημίων της χώρας.
Στη δεύτερη, και πιο πρόσφατη, περίπτωση, η άποψη ότι «οι αγώνες δεν οδηγούν πουθενά» διαψεύδεται πανηγυρικά. Φυσικά, ο αγώνας αυτός ανήκει πρωτίστως στους διοικητικούς υπαλλήλους, αλλά αυτό δεν αλλάζει το παραγόμενο συμπέρασμα.
Μετά από μήνες μαζικής και αποφασισμένης απεργιακής μάχης, οι διοικητικοί, έχοντας στο πλευρό τους αγωνιστικά κομμάτια του φοιτητικού κινήματος, και καθηγητές ή πρυτάνεις που τήρησαν αξιοπρεπή στάση, οδήγησαν τον Αρβανιτόπουλο και την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να πάρει πίσω τις 1.349 «αποφασισμένες» διαθεσιμότητες και απολύσεις, και, μαζί, όλα όσα έχτιζαν με κόπο, μηχανορραφίες, συκοφαντίες, εκβιασμούς, απειλές, σε αγαστή και συστηματική συνεργασία με τα γνωστά συγκροτήματα ενημέρωσης, όλους τους προηγούμενους μήνες.
Υπήρξαν φοιτητικοί σύλλογοι που μπήκαν δυναμικά στον αγώνα αυτόν, και πραγματοποιώντας καταλήψεις για πολλές συνεχείς εβδομάδες, εκτιμούμε ότι στάθηκαν πραγματικά έμπρακτα και αλληλέγγυα στον απεργιακό γολγοθά των διοικητικών, και παρά την πίεση που ασκήθηκε σε βάρος τους για απώλεια του εξαμήνου και της εξεταστικής τους, παρά την τρομοκρατία του Αρβανιτόπουλου με σαφείς υπαινιγμούς, τις ημέρες μάλιστα εορτασμού του Πολυτεχνείου, για επέμβαση των ΜΑΤ και της αστυνομίας για να ανοίξουν οι πύλες των πανεπιστημίων.
Εννοείται ότι, φοιτητές και διοικητικοί, πολύ καλώς πράττουν και δεν εμπιστεύονται στο ελάχιστο τις δεσμεύσεις του υπουργού τους. Θα προσθέταμε, ακόμη κι αν είχαν γραπτές εγγυήσεις από την πλευρά της κυβέρνησης, και πάλι θα όφειλαν να τηρούν στάση επιφυλακής. Όσο θα υπάρχουν συγκρουόμενα ταξικά συμφέροντα, δεν μπορεί να υπάρχει έκβαση αγώνα, που να μπορεί οριστικά και αμετάκλητα να ονομάζεται «νίκη» ή «ήττα». Ωστόσο, προς το παρόν, και με μεγαλύτερο εχέγγυο την αποφασιστικότητα που επέδειξαν οι διοικητικοί και οι δυνάμεις που βρέθηκαν στο πλευρό τους, οι σχεδιασμοί του Αρβανιτόπουλου μπαίνουν στον πάγο, και μαζί οι απαραβίαστες «μνημονιακές υποχρεώσεις» μας στον τομέα αυτό.
Σε ό,τι αφορά την πρώτη περίπτωση, και μολονότι το «Σχέδιο Αθηνά» ήδη υλοποιείται σε μια σειρά από σχολές όλης της επικράτειας, ψηφισμένο το κατακαλόκαιρο με δέσμη Προεδρικών Διαταγμάτων, θα τολμούσαμε να πούμε ότι εδώ ακριβώς είναι που διαψεύδεται η άποψη ότι «οι αγώνες δεν οδηγούν πουθενά».
Για να είμαστε ακριβείς, ψηφισμένο σήμερα είναι το «Σχέδιο Αθηνά Νο2», και αυτό τροποιημένο. Το υπουργείο Παιδείας «ζύγισε» τις φοιτητικές αντιδράσεις που γεννήθηκαν ενάντια στο «Σχέδιο Αθηνά Νο1», εξαίρεσε σε πολλές περιπτώσεις από τα αντιεκπαιδευτικά πλάνα του τα τμήματα ή τις σχολές εκείνες που ανέπτυξαν την πιο μαζική και επίμονη αντίσταση, και τροποποίησε (στην πραγματικότητα πολλές φορές) την αρχική του πρόταση. Αποδείχτηκε περίτρανα, αφενός ότι το υπουργείο δεν ενδιαφερόταν να «εξορθολογίσει» και να σφραγίσει συγκεκριμένα τμήματα, αλλά ήθελε να τα έχει καλά με τους «αριθμούς» που παρουσιάζει, αφετέρου ότι οι μάχες των φοιτητών και σπουδαστών μπορούν να φέρουν νίκες, μάλιστα απτές, άμεσες. Ακόμη και το γεγονός ότι στο «Σχέδιο Αθηνά Νο2» εικοσιέξι τριτοβάθμια τμήματα μπήκαν σε μεταβατικό στάδιο, δηλαδή μετατέθηκε χρονικά το οριστικό σφράγισμά τους, και γλίτωσαν τον «ξαφνικό θάνατο», αποτελεί, σε έναν βαθμό, κατάκτηση, έστω προσωρινή, του αγώνα σπουδαστών και φοιτητών.
Σε όλες τις μεγάλες και μικρές μάχες στις οποίες πήρε μέρος η φοιτητική Πορεία, ζήτησε τη μέγιστη δυνατή ενότητα, πάνω σε ξεκάθαρες αγωνιστικές βάσεις, καταρχάς των φοιτητών, για την προώθηση των κοινών αιτημάτων, αλλά και τη σύμπηξη μετώπων με διάφορα κομμάτια του εκπαιδευτικού κόσμου ή, ευρύτερα, της κοινωνίας, τα οποία θα ήταν πρόθυμα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σ' αυτόν ή στον άλλο βαθμό, να συνδράμουν τον κοινό αγώνα. Την άποψή της αυτή, η φοιτητική Πορεία τη διακήρυξε ανοιχτά, και την υποστήριξε έμπρακτα, χωρίς επιφυλάξεις, όλο το προηγούμενο διάστημα. Μολονότι από τη δεξιά και συντηρητική ΔΑΠ μέχρι την ανατρεπτικο-φανή ΕΑΑΚ η αναφορά στην «ενότητα των φοιτητών» είναι κοινός τόπος, στην πραγματικότητα η Πορεία βρέθηκε απελπιστικά μόνη, ανάμεσα στις πολιτικές των υπολοίπων φοιτητικών παρατάξεων, στην προσπάθειά της να μιλήσει για το θέμα αυτό.
Η κυβερνητική ΔΑΠ, η παράταξη της ΝΔ στις σχολές, εννοείται ότι συστηματικά αποφεύγει τη σύγκληση γενικών συνελεύσεων, ιδιαίτερα σε περιόδους αγωνιστικής ανάτασης. Μάλιστα, στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η ΔΑΠ κατέχει την απόλυτη πλειοψηφία σε έδρες, κατά κανόνα δεν προχωρά καν σε σύγκληση Δ.Σ..
Από τα πιο μικρά αυτά όργανα εκπροσώπησης των φοιτητών, μέχρι τα πιο μεγάλα, την ΕΦΕΕ και την ΕΣΕΕ, η γραμμή της ΔΑΠ είναι μία: αποφεύγει, όπως ο διάβολος το λιβάνι, τη συγκρότηση και σύγκλησή τους, ακόμη κι αν διατηρεί μέσα σ' αυτά την πρωτοκαθεδρία, χάρη στα εκλογικά ποσοστά της.
Η ΔΑΠ, μαζί με τη συγκυβερνητική ΠΑΣΠ, μοιράζονται κύρια τις ευθύνες για την αποδιοργάνωση του φοιτητικού κινήματος, για την απαξίωση έως ευτελισμό των συλλογικών οργάνων και διαδικασιών. Βέβαια, από πολλές απόψεις, πολύ καλά κάνει η ΠΑΣΠ, και η ΔΑΠ, και δεν βγάζουν μιλιά μπροστά στα πιο σημαντικά εκπαιδευτικά και κοινωνικά ζητήματα της εποχής μας. Τι να πουν; Στηρίζουμε το έργο της συγκυβέρνησης στη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης; Στηρίζουμε τους σχεδιασμούς της τρόικας; Ήδη η ΠΑΣΠ πανεπιστημίων ακολουθεί την εκλογική κατρακύλα του ΠΑΣΟΚ. Αν εξέφραζε ανοιχτά όσα πραγματικά πρεσβεύει, γρήγορα θα γινόταν ξένο σώμα στα ΑΕΙ. Έτσι λοιπόν, στο πιο πρόσφατο, καυτό ζήτημα, της απεργίας των διοικητικών, η ΠΑΣΠ προτίμησε επισήμως να παραμείνει απούσα. Και, όταν υποχρεώθηκε να εκφράσει, κάποια θέση, ψέλλισε, για να μη στεναχωρήσει κανέναν, ότι θέλει «λύσεις-όχι απολύσεις», αλλά με ανοικτές σχολές.
Κι αν η ΔΑΠ στηρίζει πιο ανοικτά τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές κατεδάφισης των πανεπιστημίων, ωστόσο παρουσίασε εντυπωσιακές αναδιπλώσεις, υπεκφυγές, και χίλια διαφορετικά πρόσωπα στις σχολές που μπήκαν υπό τη λαιμητόμο του «εξορθολογισμού», δηλαδή των συγχωνεύσεων και των καταργήσεων που προέβλεπε το «Σχέδιο Αθηνά». Στις θιγόμενες σχολές, οι οικείες ΔΑΠ ζήτησαν την εξαίρεσή τους, για ειδικούς κάθε φορά λόγους, και τον «εξορθολογισμό» όλων των υπολοίπων.
Στάση υποκριτική κράτησε η ΔΑΠ και στην περίπτωση της απεργίας των διοικητικών. Μολονότι κάθαρα ζήτησε «μεταρρυθμίσεις τώρα ή ποτέ», δηλαδή, άμεση εφαρμογή των αντιεκπαιδευτικών μέτρων, στήριξε την πρότασή της αυτή δια μέσω «ανεξάρτητων», υποτίθεται, διαδικτυακών πρωτοβουλιών για ανοιχτές σχολές.
ΔΑΠ και ΠΑΣΠ συστηματικά φυγομαχούν, συστηματικά «νίπτουν τας χείρας τους» μπροστά στη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης. Γιατί να πάρουν οποιαδήποτε θέση, και έπειτα να χρειαστεί να δώσουν εξηγήσεις για την επιλογή τους, αν μπορούν να το αποφύγουν;
Δυστυχώς, για την κατάσταση σήμερα του φοιτητικού κινήματος, σημαντικό μερίδιο ευθύνης φέρουν πολλές παρατάξεις που αναφέρονται στην «αριστερά».
Εννοείται ότι από τις δυνάμεις αυτές, τα σκύπτρα σε λογικές περιχαράκωσης και, στην πράξη, υπόσκαψης των μαζικών και ενωτικών αγώνων, διατηρεί το ΜΑΣ.
Με πρότυπό του το ΚΚΕ, που κάνει συγκεντρώσεις στην Ομόνοια στις 10:30, όταν οι υπόλοιποι καλούν στο Σύνταγμα στις 11:00, το ΜΑΣ, στις φετινές κινητοποιήσεις καλούσε στη Νερατζιώτισσα και στο υπουργείο Παιδείας, όταν οι υπόλοιποι καλούσαν σταν Προπύλαια, στο κέντρο της Αθήνας.
Με την ίδια διασπαστική, αντι-αριστερη λογική, που το ΠΑΜΕ εφαρμόζει εδώ και χρόνια στα σωματεία που έχει κάποιες δυνάμεις, εγκαταλείποντάς τα και ιδρύοντας τα δικά του, ξεχωριστά, «κόκκινα» συνδικαλιστικά όργανα, διαιρώντας τη δύναμη των εργαζομένων και τις δυνατότητες αγωνιστικής διεκδίκησης, με το ίδιο απαράδεκτο σκεπτικό το ΜΑΣ στήνει τους δικούς του συλλόγους σε τμήματα που συγκυριακά συγκεντρώνει κάποιες δυνάμεις σπουδαστών ή φοιτητών. Έτσι έκανε φέτος στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό, έτσι έκανε πέρυσι στην ΑΣΠΑΙΤΕ, έτσι έκανε πριν λίγα χρόνια στο Μουσικής
Τεχνολογίας ΤΕΙ Κρήτης και στο ΤΕΙ Λαμίας.
Στο όνομα της καταδίκης των «εκφυλισμένων διαδικασιών», στο όνομα της ανόθευτης καθαρότητας της αγωνιστικής γραμμής, το ΜΑΣ προσφέρει υπηρεσίες διάλυσης των συλλόγων, εξυπηρετώντας στην πράξη τις επιδιώξεις της αντίδρασης.
Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για μια συγκαλυμμένη μέθοδο φυγής από τους αγώνες, που επενδύεται με επαναστατικό-φανή μανδύα.
Σημειωτέον, οι σούπερ επαναστάτες του ΜΑΣ, την πιο κρίσιμηώρα του αγώνα των διοικητικών, πρότειναν να σπάσουν οι κινητοποιήσεις,να ανοίξουν οι γραμματείες και να εγγραφούν οι πρωτοετείς φοιτητές, για να ...ανανεώσει το φοιτητικό κίνημα τους συμμάχους του.
Ούτε λόγος βέβαια, για τους «καθαρούς» κομμουνιστές του ΜΑΣ, να δεχτούν συμμάχους τους τους δημάρχους ή άλλους περιφερειακούς φορείς, όταν ανά την επικράτεια ξεκινούσαν κινητοποιήσεις για να μη μπουν οριστικά λουκέτα στα κατά τόπους τμήματα ΤΕΙ και ΑΕΙ. Το ΜΑΣ, δίνοντας πιστοποιητικά και διαπιστευτήρια αγώνα, καλούσε τους φοιτητές και τους σπουδαστές να μη νοθεύσουν τον αγώνα τους, να μη δεχτούν υποστήριξη από παράγοντες που μπορεί να εξυπηρετούν δικές τους σκοπιμότητες. Εννοείται ότι το ΜΑΣ θα επέτρεπε την αγωνιστική σύμπραξη, αν θα επρόκειτο για κάποιον δήμαρχο του ΚΚΕ.
Η παράταξη της ΕΑΑΚ (ας πούμε, περίπου, οι φοιτητές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που τους τελευταίους μήνες ολοένα και πιο σταθερά συνεργάζονται με τους φοιτητές της ΑΡΕΝ (περίπου, οι φοιτητές του ΣΥΡΙΖΑ) έχουν αναπτύξει τις δικές τους συνδυαστικές μεθόδους αποφυγής των πολλών-πολλών βασάνων, και της άμεσης, αβασάνιστης, τηλεμεταφοράς στο επαναστατικό μέλλον.
Μαζί με το σύνολο όλων των γνωστών παρατάξεων, οι ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ δίνουν αγώνα σε κάθε συνέλευση για να ψηφιστεί η άποψή τους. Μέχρι εδώ, καλά.
Πρωτίστως η ΕΑΑΚ ωστόσο έχει καλλιεργήσει τη θεωρία ότι μία συνέλευση είναι επιτυχημένη, όταν έχει πολιτικοποιήσει, και δη, ριζοσπαστικοποιήσει το σώμα, κατάσταση που επιτυγχάνεται, κατά την άποψή της, με την ανάγνωση και ψήφιση απίστευτων κατεβατών, με πολιτικές πλατφόρμες πολλών σελίδων, με αδιάσπαστο σύνολο αιτημάτων και διεκδικήσεων, και χωρίς καταρχάς να εξετάζουμε εδώ το πολιτικό περιεχόμενό τους.
Ο φοιτητής που θέλει να ψηφίσει σε κάποιο πλαίσιο της ΕΑΑΚ, λόγου χάρη, τη στήριξη προς τον αγώνα των διοικητικών, παίρνει δώρο την «ανατροπή του μνημονίου και της συγκυβέρνησης», την «ανυπακοή στις κατευθύνσεις ΕΕ-ΔΝΤ», τη «ρήξη με Ευρώ-ΟΝΕ», την «έξοδο από το ΝΑΤΟ», την «αύξηση σε μισθούς και συντάξεις», την «απαγόρευση των απολύσεων στο δημόσιο», το «σφράγισμα των βάσεων σε Σούδα και Καλαμάτα». (οι αναφορές προέρχονται από πραγματικό πλαίσιο της ΕΑΑΚ)
Το μήνυμα της ΕΑΑΚ είναι το εξής: «εκείνος που θέλει να στηρίξει τον αγώνα τον διοικητικών, αλλά δεν συμφωνεί ταυτόχρονα με την έξοδο της χώρας μας από το ΝΑΤΟ, δεν μας κάνει!» ή «Εκείνος που δεν θέλει να προχωρήσουμε σε ρήξη με το Ευρώ και την ΟΝΕ, ακόμα κι αν είναι πρόθυμος να σταθεί στο πλάι των διοικητικών, δεν χωράει στο αγωνιστικό πλαίσιό μας!».
Η ΕΑΑΚ, με τον τρόπο αυτό, στέκεται σημαιοφόρος ανάμεσα στις άλλες παρατάξεις, σε ένα σύστημα εκβιασμού και εγλωβισμού της συγκατάνευσης των φοιτητών. Οι τελευταίοι, υποχρεώνονται να ψηφίσουν ένα αδιαίρετο πακέτο από αιτήματα, τα οποία στην πλειονότητά τους δεν απασχόλησαν ποτέ, δεν κουβεντιάστηκαν για μισό λεπτό καν, στις συνελεύσεις. Πρόκειται για φοβερή νοητική σύλληψη, στην πραγματικότητα διαιρετική, εκλογοκεντρική, σε καμία περίπτωση ουσιαστική, για την πολιτικοποίηση των φοιτητών!
Περιττό είναι να πούμε ότι οι παρατάξεις, με τη μέθοδο των πλαισίων-τηλεφωνικών καταλόγων, πέρα από το γεγονός ότι διαιρούν τη βούληση των φοιτητών σε κομμάτια ισάριθμα με τον αριθμό των πλαισίων, επιπρόσθετα την αλλοιώνουν.
Παρεπιμπτόντως, η διασπαστική λογική των πλαισίων άφησε το σημάδι της και στις πιο πρόσφατες κινητοποιήσεις των φοιτητών για το θέμα των διοικητικών. Σε αρκετά τμήματα της Αθήνας, η κατάληψη έσπασε όταν η ΔΑΠ επωφελήθηκε από τα διαιρεμένα πλαίσια και τις αντίστοιχα διαιρεμένες ψήφους των αριστερών παρατάξεων. Οι παρατάξεις αυτές, στο σύνολό τους ζητούσαν στις γενικές συνελεύσεις να συνεχιστεί η κατάληψη, η καθεμιά όμως επιδίωκε την κινητοποίηση μέσα από το δικό της πλαίσιο· ίσως επειδή η μία ζήταγε «ρήξη» με την Ε.Ε., και η άλλη «ανυπακοή», χάθηκαν συνελεύσεις που θα μπορούσαν να είχαν κερδίσει μια σημαντική πλειοψηφία φοιτητών υπέρ του αγώνα των διοικητικών.
Στο καθαυτό πολιτικό κομμάτι, εννοείται ότι η επαναστατική ΕΑΑΚ συναγωνίζεται την ΑΡΕΝ σε απόψεις βουτηγμένες στη διαχείριση του καπιταλισμού και την εκλογολαγνία-κοινοβουλετισμό. Από τη «διαγραφή του χρέους» μέχρι την «ανατροπή της κυβέρνησης», χέρι-χέρι οι δύο παρατάξεις προσβλέπουν σε «τιμωρία» των αστικών δυνάμεων μέσα από επερχόμενες εκλογές, ενώ έχουν περίπου έτοιμα τα μεταβατικά προγράμματα και τη συνταγή για να ελέγξουν την κρίση χρέους της Ελλάδας.
Συναγωνιστές και φίλοι,
η φοιτητική Πορεία διεκδίκησε επίμονα τη χρονιά που μας πέρασε, στο μέτρο και βαθμό των δυνατοτήτων της, την ενεργοποίηση των συλλογικών οργάνων και τη διεξαγωγή ουσιαστικά δημοκρατικών διαδικασιών. Στην επιμονή της αυτή δεν κρύβει μια γραφειοκρατική, παγωμένη προσέγγιση των προβλημάτων. Η Φοιτητική Πορεία θεωρεί ότι προϋπόθεση της αγωνιστικής αφύπνισης του φοιτητικού κινήματος είναι η αναγέννηση των μαζικών και συλλογικών διαδικασιών, και η ενεργοποίηση των οργάνων του φοιτητικού κόσμου. Θεωρεί ότι η πολιτικοποίηση των φοιτητών, στην οποία προσβλέπει και για την οποία αγωνίζεται, δεν θα έρθει από τα εκβιασμένα στην ψήφισή τους πλαίσια, ούτε βέβαια από την υπερεπαναστατική φρασεολογία που αναπτύσσεται από τις παρατάξεις της λεγόμενης αριστεράς, ως αντιστάθμισμα, ουσιαστικά, της πολιτικής υποχώρησης και συνθηκολόγησής τους υπό τις πιέσεις των νεοφιλελεύθερων καιρών.
Εκείνες από τις αριστερές παρατάξεις που βάζουν σε ένα καζάνι τα φοιτητικά αιτήματα, κι έπειτα ψηφίζουν μια επαναστατική σούπα, ανεξάρτητα από τις προθέσεις που έχουν, στην πραγματτικότητα θα πρέπει να έχουν θράσος όταν μιλάνε για πολιτικοποίηση των φοιτητών.
Εκείνες από τις αριστερές παρατάξεις που χτίζουν δικά τους καθαρά φοιτητικά όργανα, για να έχουν παρεμπιπτόντως τον έλεγχο σ' αυτά, αντίστοιχα, θα πρέπει να έχουν θράσος όταν μιλάνε για ενότητα των φοιτητών.
Εκείνες από τις αριστερές παρατάξεις που προσμένουν τις εθνικές εκλογές για να δοθεί η αριστερή απάντηση στα προβλήματα της φοιτητικής νεολαίας, ομοίως, θα πρέπει να έχουν θράσος όταν μιλάνε για μαζικούς αγώνες.
Η κριτική της φοιτητικής Πορείας προς τις άλλες παρατάξεις, ασφαλώς πρέπει να αποτελεί, και πράγματι αποτελεί, δέσμευση ότι η ίδια η φοιτητική Πορεία, σε όσα τμήματα και σχολές μπορεί να έχει παρουσία και παρέμβαση, θα αποφύγει τις επιζήμιες αυτές πρακτικές και πολιτικές, αναδεικνύοντας, ακριβώς, τη ζημιά που αυτές επιφέρουν στο φοιτητικό κίνημα.
Η φοιτητική Πορεία καλεί όλους τους φοιτητές να δώσουν με τη ζωντανή παρουσία τους αγωνιστική πνοή στις φοιτητικές συνελεύσεις και λοιπές συλλογικές διαδικασίες, να εργαστούν για την απόκρουση των αντιεκπαιδευτικών μέτρων, αλλά και των γενικότερων αντικοινωνικών πολιτικών που σήμερα ρημάζουν τη χώρα.
Να σταθούν στο πλευρό του αγωνιζόμενου λαού ενάντια στα μνημόνια και στην ιμπεριαλιστική εξαρτηση.
Να μην υποτιμήσουν την ανάγκη υπομονετικού αγώνα για τα πιο απλά ακόμη φοιτητικά ζητήματα, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τις απώτερες πηγές του προβλήματος, εντάσσοντας το ειδικό πρόβλημα στη γενική του βάση.
Συναγωνιστές και φίλοι
Η Πορεία, ανεξάρτητα από την έκβαση της σημερινής σύσκεψης, που ελπίζουμε να είναι εποικοδομητική, εργαλείο και πυξίδα δουλειάς για τους αγώνες που έρχονται, θεωρούμε ότι στη διάρκεια του τελευταίου έτους έχει κατακτήσει πράγματα, έχει κερδίσει σε εμπειρία, έχει αυξήσει την επιρροή της.
Η φοιτητική Πορεία δεν μετράει την ενδυνάμωσή της στις αυξημένες ψήφους και έδρες που μπόρεσε να κατακτήσει στις τελευταίες φοιτητικές εκλογές, αλλά στο σθένος των μελών και φίλων της να πάρουν μέρος σ' αυτές, μ' όλες τις αντίξοες συνθήκες, οι οποίες μπορεί να κυμαίνονται από τις πολιτικές συκοφαντίες και τη λάσπη, μέχρι τις νοθείες και την αλλοίωση των αποτελεσμάτων, μέσα στους δοσμένους αρνητικούς συσχετισμούς δυνάμεων.
Δεν μετράει την ενίσχυσή της από τον αριθμό των φοιτητικών προκηρύξεων και των αντίστοιχων αναρτήσεων στο site της Πορείας, αλλά από την ποιότητα των επιχειρημάτων και του πολιτικού λόγου στα κείμενα αυτά, η οποία εκτιμούμε ότι βρίσκεται σε ένα πιο ψηλό σκαλοπάτι, σε σύγκριση με προηγούμενα χρόνια.
Δεν αξιολογεί ως σημαντικότερο γεγονός την καθαυτό διοργάνωση του πρώτου camping νεολαίας το καλοκαίρι που μας πέρασε, αλλά το ειλικρινές δέσιμο και το συντροφικό κλίμα που μπόρεσε να έχει στο camping αυτό, με δραστήρια συμμετοχή των φοιτητών της Πορείας.
Το 37ο τεύχος του περιοδικού Πορεία, με μεγάλο κομμάτι του αφιερωμένο στα προβλήματα του φοιτητικού κινήματος και στην τριτοβάθμια εκπάίδευση, διακινείται πιο πλατιά και πιο θαρρετά από τα προηγούμενα, και ήδη δημιουργείται η ανάγκη για μια τρίτη επανεκτύπωση μικρού αριθμού κομματιών.
Χωρίς αμφιβολίες, η Πορεία, και η φοιτητική Πορεία, έχουν αδυναμίες.
Μία από τις πιο σημαντικές, είναι η συγκρατημένη, διστακτική απεύθυνσή μας σε ανθρώπους του περιβάλλοντός μας. Το γεγονός ότι, ειδικά το τελευταίο διάστημα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχουν διάθεση να ακούσουν μια διαφορετική πολιτική γνώμη και να διαμορφώσουν άποψη, ας γίνει αφορμή για να σπάσουμε τους δισταγμούς μας και να εκθέσουμε ανοιχτά τις θέσεις μας, για όσα πρεσβεύουμε. Το βήμα της σύσκεψής μας αυτής, ας αποτελέσει ευκαιρία να διατυπώσουμε ανοιχτά τις σκέψεις μας.