Ένα αστικό πολιτικό σύστημα που πρεσβεύει την κοινωνική βαρβαρότητα, τη νεοαποικιακή εκμετάλλευση και την προκλητική υποτέλεια, δεν μπορεί παρά να καθρεφτίζεται στα φαινόμενα της σήψης και της παρακμής του. Αυτά όλα δηλαδή που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια και που όσο το βάθεμα της εξάρτησης και η υποτελής στάση των αστικών κομμάτων κάνει όλο και πιο δυσδιάκριτες και ασαφείς τις διαφορές τους, γίνονται όλο και πιο έντονα και αναδεικνύονται κυρίαρχα στην πολιτική ζωή του τόπου.
Σαν τα τρομαγμένα ποντίκια πηδάνε τα κομματικά στελέχη από το ένα κόμμα στο άλλο, στο άκουσμα των διαπεραστικών τριγμών ενός συστήματος που δεν μπορεί να κρυφτεί από τη βαθιά κρίση του, όσο και αν αυτή την περίοδο απουσιάζει το αντίπαλο δέος, δηλαδή το λαϊκό κίνημα. Και είναι χαρακτηριστικό ότι οι έξω από κάθε αρχή και αποδεκτή λογική μετακινήσεις κατακλύζουν το σύνολο των αστικών δυνάμεων, από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους πρώην συνεργάτες του ΑΝΕΛ, μέχρι το ΚΙΝΑΛ, την Ένωση Κέντρου, το Ποτάμι, τη ΝΔ και τη Χρυσή Αυγή.
Κύριο χαρακτηριστικό, όμως, της προεκλογικής πια περιόδου που διανύουμε, τείνουν να γίνουν οι καβγάδες των διαφόρων ερασιτεχνικών θιάσων που στήνονται κυρίως ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Θεατρικές παραστάσεις που στήνονται με μοναδική στόχευση τον αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά προβλήματα και ζητήματα που απασχολούν τον ελληνικό λαό, και την κάλπικη πόλωση. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλα αυτά αναμφισβήτητα από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ έχει ο «λεβέντης» Πολάκης, όπως από την πλευρά της ΝΔ άλλωστε (σε ένα σαφώς πιο ανταγωνιστικό περιβάλλον) συνήθως ο ρόλος αυτός ανήκει στον Γεωργιάδη.
Τελευταίο έργο που αφειδώς προσφέρανε τα ΜΜΕ στον ελληνικό λαό, υπήρξε το θέμα του δανείου του και το τηλεφώνημα του «Σφακιανού λεβέντη» στον «εκλεκτό ευγενή των βόρειων» τραπεζίτη. Το θέμα, βέβαια, δεν είναι αν ο Πολάκης πήρε νόμιμα το δάνειό του. Όσο και αν ένα καταναλωτικό δάνειο 100.000 ευρώ αποτελεί πρόκληση για μια κοινωνία που ασφυκτιά ανάμεσα στην ανεργία και τους μισθούς των 500 ευρώ, είναι βέβαιο ότι για έναν υπουργό-πρώην μεγαλογιατρό και στέλεχος του αστικού συστήματος, θα βρεθούν οι «εγγυήσεις» για αυτό.
Και ο Στουρνάρας που θέλησε να «ελέγξει» τη νομιμότητα του συγκεκριμένου δανείου, διαχρονικός και «υπερκομματικός» πυλώνας και θιασώτης της πολιτικής των μνημονίων και της βαρβαρότητας, γνωρίζει πολύ καλά ότι το σύστημα που υπηρετεί από αυτήν τη θέση, μπορεί γι’ αυτούς που δεν έχουν να βάλουν πετρέλαιο να μη δίνει δεκάρα τσακιστή, αλλά για τους πάσης φύσεως Πολάκηδες είναι πάντα κιμπάρικο. Ο λόγος που διέταξε τον έλεγχο του δανείου είναι ακριβώς για να δείξει στους κατατρεγμένους τον Πολάκη, κρατώντας για τον εαυτό του το ρόλο της… «αθώας περιστεράς». Και όταν το έκανε, και έδινε και τα στοιχεία στο «Πρώτο Θέμα», γνώριζε καλά ότι θα έστηνε την πολιτική ατζέντα των επόμενων ημερών.
Σαφώς και είναι τεράστιο ζήτημα, το αν τα νοσοκομεία αγόραζαν φακές με 12,5 ευρώ το κιλό επί υπουργίας Γεωργιάδη. Ποιο είναι όμως το νόημα της ανάδειξης και αυτού του σκανδάλου από τον Πολάκη, ως απάντηση στον Στουρνάρα; Αν ως πολιτική ηγεσία δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις σ’ αυτό το θέμα και συνεχώς επικαλείται τις ευθύνες της δικαιοσύνης; Η οποία δικαιοσύνη, το πιθανότερο είναι ότι, αν και όποτε διερευνήσει το θέμα, θα τα βρει όλα νόμιμα. Και είναι το πιθανότερο ότι θα τα βρει νόμιμα, επειδή είναι η δικαιοσύνη του συστήματος που επιβάλλει αυτή την πολιτική.
Και ως πολιτική ηγεσία δεν μπορεί να δώσει απάντηση ο Πολάκης για την καταλήστευση του δημοσίου, γιατί αυτήν ακριβώς την πολιτική υπηρετεί. Και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ και ο Στουρνάρας και όλα τα κόμματα και τα στελέχη του αστικού συστήματος, την ίδια ώρα που υπηρετούν τη μνημονιακή πολιτική της καταλήστευσης και της παράδοσης του δημόσιου πλούτου, την ίδια ώρα που προσφέρουν τον ιδρώτα του λαού στους διεθνείς τοκογλύφους και χαρίζουν από τα λιμάνια και τα αεροδρόμια μέχρι την ενέργεια, αρχαιολογικούς χώρους και βραχονησίδες, έναντι πινακίου φακής στους ξένους και ντόπιους δυνάστες, δείχνουν στο λαό μόνο το σκάνδαλο της… φακής. Που δεν είναι άλλο από ένα μόνο στοιχείο της πολιτικής που όλοι αυτοί υπηρετούν. Γι’ αυτό είναι όλοι τους υποκριτές και το μόνο που επιδιώκουν είναι ο αποπροσανατολισμός και τίποτε άλλο.
Η καταγραφή του τηλεφωνήματος με τον Στουρνάρα που καταλογίζεται στον Πολάκη, είναι και αυτή ενδεικτική της κατάντιας μέσα στην οποία παραδέρνει το αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αφορά την ταμπακιέρα. Ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε από τα ΜΜΕ για την παραβίαση του «προσωπικού απορρήτου» δεν αντιστοιχεί στο περιεχόμενο του τηλεφωνήματος, ειδικά σε μια κοινωνία που οι παρακολουθήσεις τηλεφωνικών συνομιλιών και υποκλοπές δεδομένων είναι στην καθημερινότητα. Είναι αποδεικτικό στοιχείο για την κατάντια των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όταν συμβαίνουν όλα τα παραπάνω δεν μπορεί να γίνεται λόγος για «θεσμική εκτροπή», σαν να ανακάλυψε ο ΣΚΑΙ την Αμερική.
Το ίδιο υποκριτικό είναι να ανακαλύπτουν και να εξεγείρονται τα ΜΜΕ για τη «θεσμική εκτροπή» της παρέμβασης του Πολάκη στην «ανεξάρτητη» αρχή της Τράπεζας της Ελλάδας. Γιατί εκτός των άλλων, στην εξαρτημένη έως του σημείου να θυμίζει «μπανανία» Ελλάδα, δεν υπάρχουν… ανεξάρτητες αρχές. Και είναι πράγματι εξοργιστικό το ότι γίνεται λόγος για «θεσμική εκτροπή» και «παρέμβαση» επειδή ένας υφυπουργός πήρε τηλέφωνο τον κεντρικό τραπεζίτη, όταν και η ΤτΕ και ο υφυπουργός και τα υπουργεία και κάθε αρχή αυτής της χώρας είναι διάτρητη και ορθάνοιχτη σε κάθε είδους επέμβαση και παρέμβαση από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τους «θεσμούς» τους.
Για όλους τους παραπάνω λόγους το θέατρο που στήθηκε, αυτήν τη φορά με πρωταγωνιστές τον Πολάκη και τον Στουρνάρα, στοχεύει μόνο στον αποπροσανατολισμό και μέσω αυτού στον εξωραϊσμό των πραγματικών αδικιών και των εγκληματικών σε βάρος του λαού και του τόπου πολιτικών, που απεργάζονται οι πολιτικοί φορείς τους. Και αποτελεί, και αυτό, ένα ακόμη επεισόδιο κάλπικης πόλωσης ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, που όσο πιο κοινό γίνεται το περιεχόμενο της πολιτικής τους τόσο πιο δυσδιάκριτες είναι οι διαφορές στο… περιτύλιγμα.
Και σε ό,τι αφορά το τελευταίο δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστη η συμπεριφορά του Πολάκη. Αυτή της μαγκιάς, της έπαρσης, του υπερτροφικού εγώ και της αλαζονείας που του χαρίζουν οι θώκοι της εξουσίας, και που όχι απλά δεν έχει καμία σχέση με την «αριστερά», που λαθραία επικαλείται και εξακολουθεί με κάθε τρόπο να διαπομπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μάλλον παρουσιάζει πλέον εκπληκτικές ομοιότητες με την κουλτούρα αυτού του χώρου που εκπροσωπούν χρόνια τώρα οι Γεωργιάδηδες στην Ελλάδα.
