Σε κρίσιμη φάση βρίσκεται ο αγώνας των εργαζομένων οχτώ Πανεπιστημίων που ξεκίνησε το Σεπτέμβριο μετά την ανακοίνωση του Υπουργείου Παιδείας για τη διαθεσιμότητα-απολύσεις 1349 διοικητικών υπαλλήλων.
Οι εργαζόμενοι στα Πανεπιστήμια με κύρια εστία το Πανεπιστήμιο Αθήνας (ΕΚΠΑ) και το Πολυτεχνείο (ΕΜΠ) κατά τη διάρκεια των 3,5 μηνών απεργίας τους, κράτησαν κάτω από αφόρητες πιέσεις, άντεξαν στην επίθεση που η κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης εξαπέλυσαν εναντίον τους.
Το υπ. Παιδείας ενορχήστρωσε έναν πόλεμο λάσπης και συκοφάντησης των απεργών, προσέφυγε εναντίον τους πέντε φορές στα δικαστήρια, ποινικοποίησε τη στάση του πρύτανη του ΕΚΠΑ Πελεγρίνη με μια πρωτοφανή πολιτική δίωξη, απείλησε με εισαγγελείς, με αστυνομία και ΜΑΤ προκειμένου να λυγίσει την απεργία.
Προσπάθησε ανεπιτυχώς να ξεσηκώσει αγανακτισμένους γονείς και φοιτητές, πάλεψε να στήσει απεργοσπαστικούς μηχανισμούς με κορυφαία ενέργεια την Πλατφόρμα ατομικής απογραφής και πειθαρχικής δίωξης. Σε όλα αυτά οι απεργοί των Πανεπιστημίων επί τρεισήμισι μήνες στάθηκαν με αγωνιστική ψυχή, άντεξαν την πίεση, βρέθηκαν στο πλευρό τους σημαντικές δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος και των Πανεπιστημίων, αγνόησαν απειλές και τρομοκρατία, κουρέλιασαν τις δικαστικές διώξεις και 278 απεργοί, περήφανα, απέρριψαν το τελεσίγραφο της απογραφής και της πειθαρχικής δίωξης-αργίας.
Αν από τη μια μεριά οι εργαζόμενοι είχαν μπροστά τους να αντιπαλέψουν τις κυβερνητικές πιέσεις, από την άλλη, αρνητική επίδραση άσκησε στο εσωτερικό του αγώνα η στάση συνδικαλιστικών και πολιτικών δυνάμεων. Παρά τη διάρκεια και την αποφασιστικότητά του ο αγώνας αυτός δε βρήκε στήριξη από τους μεγάλους συνδικαλιστικούς φορείς, ούτε μία αναφορά από την κατάπτυστη ηγεσία της ΓΣΕΕ, την ψοφοδεή στάση της ΑΔΕΔΥ, την ανοιχτή υπονόμευση από την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ. Οι δυνάμεις που προέρχονται από το ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο των Πανεπιστημίων τήρησαν ποικιλόμορφη και ανομοιογενή στάση, ωστόσο το κόμμα αυτό βρήκε κατάλληλη ευκαιρία να αξιοποιήσει τον αγώνα για εκλογικούς σκοπούς, υποσχόμενο πως κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του θα επαναπροσλάβει κάθε απολυμένο, βρήκε ευκαιρία ν' ασκήσει μικροπολιτική, εισάγοντας αιτήματα περί πτώσης της κυβέρνησης ή περί παραίτησης του υπουργού, καλλιεργώντας κοινοβουλευτικές αντιλήψεις και αυταπάτες, εισάγοντας αποπροσανατολιστικά συνθήματα και αιτήματα. ΠΑΜΕ και ΚΚΕ δεν απομακρύνθηκαν ούτε πόντο από την παγιωμένη αντίληψη αυτού του κόμματος, πως δε μπορεί κανένας κλαδικός αγώνας να κερδίσει, παρά μόνο η στρατηγική ανατροπής. Φορέας του πνεύματος της ηττοπάθειας ο Ριζοσπάστης πέρασε στα ψιλά του τον αγώνα αυτό, κουνώντας το δάχτυλο με συμβουλές όχι για τις δυνατότητες που αναπτύχθηκαν και αναδείχθηκαν από τον αγώνα αυτό αλλά για τις μεγάλες δυσκολίες και τα ανυπέρβλητα εμπόδια. Οι φοιτητικές δυνάμεις του ΚΚΕ (ΜΑΣ) υπονόμευσαν την αγωνιστική συσπείρωση στο φοιτητικό κίνημα, ούτε σε μία συνέλευση φοιτητών δεν συμπαρατάχθηκαν με τις καταλήψεις ακόμη και τη στιγμή που αυτές έγιναν καθολικές. Τέλος, στην Ομοσπονδία Διοικητικών Υπαλλήλων των Πανεπιστημίων με τη συμμετοχή εκπροσώπων μόνο των ΠΑΜΕ και ΠΑΣΚΕ σε συνεδρίαση στη Λάρισα(!), ανέστειλαν τις κινητοποιήσεις που εξήγγειλαν όλο αυτό το τρίμηνο, αφήνοντας χωρίς κάλυψη την απεργία του συλλόγου εργαζομένων του ΕΚΠΑ.
Ο αγώνας των διοικητικών οδήγησε την κυβερνητική αδιαλλαξία σε αναδίπλωση και από το «δε συνομιλώ με απεργούς» ο Αρβανιτόπουλος υπαναχώρησε στην έναρξη διαπραγματεύσεων. Κατά τη διάρκεια αυτών των διαπραγματεύσεων, η μορφή τους εξελίχτηκε από συναντήσεις υπουργού- πρυτάνεων, σε συναντήσεις υπουργού-εκπροσώπων εργαζομένων και των οχτώ Πανεπιστημίων.
Στην εξέλιξη αυτών των συναντήσεων υπήρξαν σημάδια υποχωρητικότητας της κυβέρνησης σε σημαντικά ζητήματα και παρουσιάστηκε από το υπουργείο σχέδιο πρότασης προς τους εργαζόμενους με αντίστοιχες δεσμεύσεις.
Δεσμεύσεις ως προς την παύση κάθε δίωξης προς τους μη απογραφέντες και σχέδιο πρότασης ως προς την επιστροφή όλων των εργαζομένων από τη διαθεσιμότητα στις θέσεις εργασίας τους με τις ίδιες εργασιακές σχέσεις.
Οι προτάσεις του υπουργείου εξετάστηκαν από τις συνελεύσεις των σωματείων του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ, που ωστόσο δεν κινήθηκαν συντεταγμένα υιοθετώντας διαφορετική στάση, στοιχείο που τονίζει το πρόβλημα της έλλειψης συντονισμού.
Η απόφαση των εργαζομένων του ΕΚΠΑ ήταν η συνέχιση της απεργίας με τροποποίηση στη μορφή της (μπλοκάρισμα ουσιαστικά της Διεύθυνσης Προσωπικού του Πανεπιστημίου).
Το σωματείο των εργαζομένων του ΕΚΠΑ βρίσκεται σε όξυνση των εσωτερικών του αντιπαραθέσεων, με την πλειοψηφία του ΔΣ του σωματείου (ΠΑΣΚΕ) να υιοθετεί φιλοκυβερνητική στάση και γραμμή καθαρής απεργοσπασίας και υπονόμευσης του αγώνα με δημόσιες τοποθετήσεις, χωρίς όμως να κατορθώνει να κερδίσει την πλειοψηφία.
Στο Πολυτεχνείο, οι εργαζόμενοι αποδέχθηκαν το σχέδιο του Υπουργείου, με εισήγηση που μορφοποιήθηκε από όλες τις βασικές δυνάμεις και έγινε αποδεκτή από τη συνέλευσή τους με πολύ μεγάλο ποσοστό. Η απόφαση αυτή των εργαζομένων αδιαμφισβήτητα πήρε υπόψη της προβλήματα που συσσωρεύτηκαν καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα, πήρε υπόψη την αγωνιστική κόπωση και φθορά που αναπόφευκτα κάθε αγώνας σε αυτές τις συνθήκες, ειδικά μακράς διάρκειας, εμφανίζει, πήρε υπόψη προβλήματα που σχετίζονται με τις απεργιακές περιφρουρήσεις, τον απεργιακό συντονισμό, την αποδιοργάνωση της κεντρικής έκφρασης και εκπροσώπησης των σωματείων, οδηγούμενη έτσι σε συντεταγμένο συμβιβασμό στη βάση του σχεδίου που το υπουργείο πρότεινε.
Η αποδοχή του σχεδίου, αποτελεί για τους εργαζόμενους προϊόν του αγώνα τους αλλά και αναγνώριση των δυσκολιών και αδυναμιών του.
Τόσο οι εργαζόμενοι του ΕΚΠΑ που συνεχίζουν με αναδιπλωμένη μορφή την απεργία τους όσο και οι εργαζόμενοι του ΕΜΠ που ανέστειλαν προσωρινά την απεργία τους, στέκονται με το κεφάλι ψηλά κι αυτό είναι μια σημαντική υπόθεση για τους ίδιους, για τα Πανεπιστήμια και για όλο το λαϊκό κίνημα. Το σχέδιο που προτείνει το υπουργείο, δε χαρίστηκε, ούτε ήταν αποτέλεσμα κυβερνητικής ή υπουργικής μεγαλοψυχίας. Κερδήθηκε με τον αγώνα των εργαζομένων!
Οι εργαζόμενοι έχουν στα χέρια τους αυτό που μπόρεσαν να αποσπάσουν και να το διευρύνουν ακόμη περισσότερο κι αυτό θα μπορέσει να αποδειχθεί σημαντικό και ουσιώδες μόνο κάτω από προϋποθέσεις. Κι αυτές οι προϋποθέσεις είναι η συσπείρωση των εργαζομένων στα σωματεία και η ενότητα στη βάση της αγωνιστικής διεκδίκησης και πάλης.
Ο συστηματικός έλεγχος για την εφαρμογή του σχεδίου διαπραγμάτευσης στη βάση της πλήρους εφαρμογής του και ικανοποίησης των αιτημάτων των εργαζομένων και η ετοιμότητα μαζικής αγωνιστικής απάντησης σε κάθε παρέκκλιση από αυτά. Η απομόνωση κάθε ηττοπάθειας και συμβιβαστικής αντίληψης προς υπαναχωρήσεις.
Η απόρριψη κάθε ατομικής σε βάρος της συλλογικής διεκδίκησης. Ο συντονισμός όλων των εργαζομένων των Πανεπιστημίων και η πάλη για ενιαία αγωνιστική στάση. Η σταθερή σύνδεση και η ενίσχυση των δεσμών των εργαζομένων με τα άλλα τμήματα της πανεπιστημιακή κοινότητας, κυρίως του φοιτητικού κινήματος στη βάση του κοινού αγώνα για την υπεράσπιση του Δημόσιου και Δωρεάν Πανεπιστημίου.
Καμιά εγγύηση για τίποτε κι από κανέναν ούτε από το υπουργείο κυρίως, ούτε από τις πρυτανικές αρχές και τις διοικήσεις των Πανεπιστημίων δεν είναι εξασφαλισμένη χωρίς την ενωμένη και ανυποχώρητη πάλη των εργαζομένων και όσων τους συμπαραστέκονται.