O αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων των Πανεπιστημίων ξεκίνησε στις αρχές Σεπτέμβρη, μετά την ανακοίνωση του υπ. Παιδείας, για την υπαγωγή 1349 εργαζομένων σε καθεστώς διαθεσιμότητας. Από τα 36 Πανεπιστήμια και ΤΕΙ της χώρας, το υπουργείο επικέντρωσε την προσοχή του σε 8 Πανεπιστημιακά Ιδρύματα, με απολύτως αυθαίρετα κριτήρια και ανακοίνωσε κατάργηση θέσεων και οριζόντιες απολύσεις, χτυπώντας συντριπτικά μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων με διαθεσιμότητες – απολύσεις με βάση τη μοριοδότηση για το μεγαλύτερο τμήμα αυτών. Στα δύο Ιδρύματα, το Πανεπιστήμιο Αθήνας και το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που αποτελούν και το βασικό κορμό της πάλης που διεξάγεται, οι απολύσεις φτάνουν και το 75% του προσωπικού.
Η ανακοίνωση μάλιστα από το Υπουργείο της λίστας των εργαζομένων από κάθε ειδικότητα που μπαίνουν σε διαθεσιμότητα κατέδειξε ανάγλυφα το μέγεθος της ερήμωσης των Πανεπιστημίων από εξειδικευμένο προσωπικό και την απαξίωση προς χάρη των μνημονιακών αναγκών και δεσμεύσεων της Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης αλλά και την απαξίωση του ρόλου των εργαζομένων.
Από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης των κυβερνητικών δεσμεύσεων, οι εργαζόμενοι και στα 8 Πανεπιστήμια συσπειρώθηκαν γύρω από τα σωματεία τους, άμεσα πραγματοποίησαν Γενικές Συνελεύσεις παίρνοντας με συντριπτική πλειοψηφία μαζικότατες αποφάσεις για απεργία, που κρατάει τώρα αδιάλειπτα στα δυο Πανεπιστήμια, στο ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ, δεκατρείς εβδομάδες και συνεχίζεται με διακοπές και στα άλλα Πανεπιστήμια. Κάθε βδομάδα πραγματοποιούνται μία με δύο Γενικές Συνελεύσεις των σωματείων με μαζική συμμετοχή, ενώ απ' την πρώτη στιγμή οργανώθηκαν στα πλαίσια των σωματείων απεργιακές επιτροπές, απεργιακά ταμεία και η περιφρούρηση της απεργίας στις πύλες των Πανεπιστημίων. Οργανώθηκαν βάρδιες πρωινές και απογευματινές σε καθημερινή βάση, ενημέρωση εργαζομένων μέσα και έξω απ' τα Πανεπιστήμια, συζητήσεις και διακίνηση υλικού, συναντήσεις με άλλα σωματεία και ενώσεις, ενημερώσεις πρωτοετών φοιτητών και γονέων για τα αιτήματα της απεργίας και για τις διαλυτικές συνέπειες των κυβερνητικών μέτρων στα Πανεπιστήμια.
Κατά τη διάρκεια του τρίμηνου αγώνα στα Πανεπιστήμια, η κυβέρνηση με τους μηχανισμούς της και τη στήριξη των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης, εξαπέλυσε έναν πόλεμο σπίλωσης και συκοφάντησης της απεργίας των εργαζομένων, του ίδιου του Δημόσιου Πανεπιστημίου, πρυτάνεων, φοιτητών και οποιουδήποτε βρέθηκε στον ένα ή στον άλλο βαθμό στο πλάι των εργαζομένων. Προσπάθησε χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία να εγείρει τον κοινωνικό αυτοματισμό, απείλησε με εισαγγελικές παρεμβάσεις, έφτασε την παραμονή του εορτασμού του Πολυτεχνείου να καλεί τις αστυνομικές δυνάμεις και τα ΜΑΤ να επιβάλουν το άνοιγμα των Πανεπιστημίων και την επιτήρηση των μαθημάτων.
Εξαπέλυσε ένα δικαστικό πόλεμο, προσφεύγοντας 4 φορές για την ίδια απεργία στα δικαστήρια, που ούτε κι αυτά όμως δε δέχτηκαν τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς περί καταχρηστικής απεργίας, μένοντας στην κήρυξη της ως παράνομης, στη βάση τυπικών λόγων και διαδικαστικού πρωτοκόλλου για την κήρυξη μιας απεργίας.Την κορύφωση των απεργοσπαστικών ενεργειών του υπουργείου, σηματοδότησε η δημιουργία της ηλεκτρονικής πλατφόρμας και η έκτακτη ψήφιση τροπολογίας στη βουλή, με αναδρομική ισχύ, που εξανάγκαζε με την ποινή της αργίας – απόλυσης τους εργαζόμενους – απεργούς, να δηλώσουν ατομικά τα στοιχεία που το υπουργείο χρειαζόταν για τη μοριοδότηση και τη διαθεσιμότητα. Κίνηση που στόχευε στο τσαλάκωμα της απεργίας, στην κάμψη του αγωνιστικού φρονήματος και στη διαίρεση των εργαζομένων. Η ενέργεια αυτή και η πάλη που δόθηκε στα σωματεία αποτέλεσε σημείο όξυνσης και καμπής του αγώνα, πιστοποίησε τις δυσκολίες αλλά ταυτόχρονα και τις αγωνιστικές δυνατότητες.Εμφανίστηκαν στη φάση αυτή ιδιαίτερα και οι αδυναμίες της συγκρότησης των σωματείων κάτω από τη διαβρωτική επίδραση των αντιλήψεων των δυνάμεων που κυριαρχούν στο σώμα του συνδικαλιστικού κινήματος και οι αδυναμίες οργάνωσης των πρωτοβάθμιων σωματείων, αλλά και η στάση δυνάμεων με αριστερές αναφορές που κινήθηκαν από την ευκολία της αγωνιστικής μεγαλοστομίας στην απουσία αποφασιστικότητας και της αναζήτησης του συμβιβασμού.
Η οργανωμένη στάση της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ σήμανε την ανοιχτή νομιμοποίηση και αποδοχή των κυβερνητικών ενεργειών, υπονόμευσε κάθε προσπάθεια συλλογικής άρνησης στο χτύπημα της απεργίας, στην «αυτοαξιολόγηση» και την αυτοκαρατόμηση που το υπουργείο θέλησε να επιβάλει. Στη δύσκολη αυτή φάση εκφράστηκαν και από το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ φωνές που υπέσκαψαν τη συλλογική ενότητα στη βάση της απόφασης των Γενικών Συνελεύσεων προτείνοντας τη συμβιβαστική στάση είτε «μπαίνουμε στην πλατφόρμα και δίνουμε μόνο ονόματα», είτε «απογραφόμαστε χωρίς ενοχές».
Παρά τις μεγάλες δυσκολίες, 278 απεργοί αρνήθηκαν να απογραφούν στην "ηλεκτρονική πλατφόρμα", εγγράφοντας μια σημαντική στιγμή στους αγώνες των εργαζομένων, μέχρι τέλους υπερασπίστηκαν το δικαίωμα στην απεργία, υπερασπίστηκαν τις αποφάσεις των Γενικών τους Συνελεύσεων έχοντας μπει τώρα στο στόχαστρο της κυβέρνησης και από την άποψη αυτή πρέπει να υπάρξει στα πλαίσια του εργατικού, του νεολαιίστικου και του ευρύτερου λαϊκού κινήματος ένα πλατύ κίνημα συμπαράστασης και υπεράσπισης των διωκόμενων απεργών, κίνημα υπεράσπισης της ίδιας της απεργίας.Σχετικά με τη στάση των συνδικαλιστικών και των πολιτικών δυνάμεων γύρω από την τρίμηνη απεργία, έχει σημασία να τονιστούν η εξοργιστικά βουβή στάση της ΓΣΕΕ (αλλά και της ΑΔΕΔΥ) στην οποία μάλιστα ανήκει οργανωτικά το μεγαλύτερο τμήμα των εργαζομένων που απολύονται, διώκονται και απεργούν.
Η τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ που εμφανίζεται να συμπαρίσταται στο δίκαιο αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων κλείνει με την «ανακουφιστική» δήλωση πως θα επαναπροσλάβει τους απολυμένους ...όταν βγει στην κυβέρνηση. Τη στιγμή που διεξάγεται ένας παρατεταμένος και ανυποχώρητος αγώνας, το κόμμα αυτό, τυφλωμένο από τις κοινοβουλευτικές του παρωπίδες, δέσμιο των καιροσκοπικών του εκλογικών επιδιώξεων, απευθύνεται στους εργαζόμενους απεργούς, όχι στη βάση της ενίσχυσης και στήριξης της απεργίας τους, αλλά υπονομεύοντας στην πραγματικότητα τον αγώνα τους. Πριν καν τελειώσει ο αγώνας αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ σπεύδει να τον κεφαλαιοποιήσει ψηφοφορικά, υποσκάπτει την αγωνιστική στάση με το παραλυτικό δηλητήριο των μελλοντικών προσδοκιών. Πρόκειται για μια τοποθέτηση που απομαχητικοποιεί και αποσυγκροτεί τη βάση της αγωνιστικής συσπείρωσης και διεκδίκησης, πρόκειται για μια δόλια υπονόμευση της απεργίας.
Το ΚΚΕ που επίσης εμφανίζεται να συμπαρίσταται στην απεργία, γράφει στο "Ριζοσπάστη" την Παρασκευή 22 Νοεμβρίου σε κείμενο της Τομεακής επιτροπής ΑΕΙ- ΤΕΙ Αττικής και των οργανώσεων της ΚΝΕ στα ΑΕΙ Αττικής: « ... Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έγκαιρα έθεσαν στις συνελεύσεις των συλλόγων των εργαζομένων το ζήτημα της πραγματοποίησης των εγγραφών των πρωτωετών , χωρίς να σπάσει η απεργία , για να δυναμώσει η συμμαχία με τους φοιτητές.»
Όταν στις συνελεύσεις των εργαζομένων λαμβάνονται έως και παμψηφεί οι αποφάσεις για καθολική απεργία, το ΚΚΕ ανακυκλώνοντας τη γνωστή ηττοπαθή του αντίληψη κάνει λόγο για λύση της απεργίας στις γραμματείες των σχολών, για ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα των εργαζομένων. Με το επιχείρημα μάλιστα της ανεύρεσης συμμαχιών στο φοιτητικό κίνημα, που όμως δεν εξηγεί το ΚΚΕ για ποίο λόγο πρέπει, κάτω από αυτή τη λογική να σταματήσει εκεί αυτή η συμμαχία και να μην επεκταθεί και στερεωθεί καλύτερα, με την πραγματοποίηση της εξεταστικής, αλλά και της κανονικής λειτουργίας της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ωστόσο το φοιτητικό κίνημα που τώρα αναπτύσσεται, τόσο στο Πολυτεχνείο, όσο και στο Πανεπιστήμιο Αθήνας, με την πλειοψηφία των σχολών να βρίσκεται υπό κατάληψη , κι εδώ είναι το περίεργο της υπόθεσης , χωρίς τη στήριξη του ΜΑΣ, της φοιτητικής δηλαδή παράταξης του ΚΚΕ. Το ΜΑΣ στις συνελεύσεις, τοποθετείται με αντιπαραθετικά πλαίσια, χωρίς να προτείνει όχι μόνο την κατάληψη, αλλά καμία μορφή πάλης, σε πλαίσια που φιγουράρει η υπόδειξη προς τους απεργούς να ανοίξουν τις γραμματείες για να γίνουν οι εγγραφές, ενσωματώνοντας εν τέλει το ΚΚΕ στη γραμμή του για συνεχόμενη φορά την κυβερνητική πίεση και προπαγάνδα.
Ανεξάρτητα από τη στάση των πολιτικών δυνάμεων και παρά τις αδυναμίες οργάνωσης , συντεταγμένης αγωνιστικής πολιτικής έκφρασης, κεντρικού συντονισμού και σχεδιασμού, ο αγώνας αυτός ξεπέρασε πολλά εμπόδια και κατόρθωσε να αντέξει την κυβερνητική πίεση. Παράλληλα συσπείρωσε γύρω του ευρύτερα τμήματα της Πανεπιστημιακής κοινότητας, πυροδότησε την έναρξη φοιτητικών κινητοποιήσεων, τράβηξε στο πλάι του τμήματα διδακτικού προσωπικού, συγκλητικών και πρυτανικών αρχών. Κατάφερε να στριμώξει την κυβέρνηση, που τώρα ο Υπουργός της επιδίδεται σε ελιγμούς και "κινήσεις υποχωρητικότητας", χωρίς ωστόσο να δεσμεύεται σε τίποτε από τις διεκδικήσεις των απεργών, για την απόσυρση του μέτρου της διαθεσιμότητας και την παύση της ποινικοποίησης των μη απογραφέντων, που αποτελούν τα κύρια αιτήματα.
Από τη πρώτη στιγμή και σε όλη τη διάρκεια των τριών μηνών το Υπουργείο Παιδείας προσπαθεί να διασπάσει τους εργαζόμενους, να τους αποδυναμώσει και έτσι να περάσει τα μέτρα που θέλει, χωρίς όμως να κατορθώσει να σπάσει την ενότητα των εργαζομένων στη βάση τους. Τώρα το υπουργείο επιχειρεί εκ νέου τη διάσπαση μεταξύ των σωματείων προσκαλώντας τα σε χωριστές συναντήσεις και απευθύνοντας διαφορετικές προτάσεις, στοιχείο που υπογραμμίζει την ανάγκη ενιαίου συντονιστικού φορέα.
Σε μια κίνηση εκτόνωσης ψήφισε τροπολογία διευκόλυνσης των εξετάσεων των φοιτητών, πράγμα που πιστοποιεί τη δυνατότητα λήψης μέτρων, που ακυρώνουν την κινδυνολογία περί απώλειας του εξαμήνου, δέχτηκε συνάντηση με εκπροσώπους των απεργών υποχωρώντας από την αρχική του θέση για διάλογο με ανοιχτά πανεπιστήμια και προσπαθεί να κάμψει την απεργία χωρίς ουσιαστικές δεσμεύσεις.
Σε μαζική γενική συνέλευση των δύο σωματείων των εργαζομένων του Πολυτεχνείου που από κοινού συνεδριάζουν, την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου, αποφασίστηκε ομόφωνα η απόρριψη των ψευτοϋποχωρήσεων του Αρβανιτόπουλου ζητώντας την ικανοποίηση των αιτημάτων τους.
Αντίστοιχα, παρά το ότι το προεδρείο του Δ. Σ. του σωματείου των εργαζομένων του Πανεπιστημίου Αθήνας, στη συνέλευση την ίδια μέρα, προσπάθησε να εμφανίσει θετική τη πρόταση του υπουργείου, απορρίφθηκε μαζικά σε κλίμα αγωνιστικής συνέχισης. Ενώ Δευτέρα και Τρίτη 2 και 3 Δεκεμβρίου απεργούν και τα άλλα σωματεία των οχτώ πανεπιστημίων.