Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό Πορεία, τεύχος 51, που κυκλοφορεί
Με την εφαρμογή της τηλεκπαίδευσης και των απαγορεύσεων κυκλοφορίας η ζωντανή λειτουργία των Συλλόγων κατέστη πρακτικά αδύνατη, ως και απαγορευμένη. Παρ’ όλα αυτά, η σιγή ιχθύος που εύχονταν οι κυβερνώντες δεν επιβλήθηκε στη νέα γενιά. Απ’ τον αγώνα στις φοιτητικές εστίες έως το μαζικό μαθητικό κίνημα, οι διεκδικήσεις της νεολαίας στιγμάτισαν την περίοδο της πανδημίας. Το φοιτητικό κίνημα δεν έλειψε απ’ αυτούς τους αγώνες, οφείλουμε όμως να αναδείξουμε τα παράδοξα της συμμετοχής του, τα οποία καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από τις δυνάμεις που επικρατούν σε αυτό, κύρια των ΕΑΑΚ και της ΠΚΣ.
Τόσο στα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια όσο και στις υπόλοιπες συγκεντρώσεις οι Φοιτητικοί Σύλλογοι της Αθήνας συμμετείχαν με δύο ξεχωριστά μπλοκ διαδηλωτών πίσω από δύο αντίστοιχα πανό, στα οποία αναγραφόταν: ΦΣ ΑΘΗΝΑΣ. Αυτή η διάσπαση αντανακλά ακριβώς τους συσχετισμούς δυνάμεων ανάμεσα στα ΕΑΑΚ και την ΠΚΣ σε μια σειρά σχολών. Η αυθαίρετη πρακτική που μετατρέπει τους Συλλόγους σε μια υπογραφή που τη μεταχειρίζεται ο κάθε πολιτικός χώρος κατά το δοκούν, μαρτυρά ακριβώς την ιδιοκτησιακή αντίληψη αυτών των δυνάμεων που ενδιαφέρονται πρωτίστως για την μετατροπή των Συλλόγων σε τσιφλίκι τους και τους φοιτητές σε απλούς ακόλουθους των «πρωτοπόρων». Προκύπτει όμως το εξής ερώτημα: στις σημερινές συνθήκες, όπου δεν γίνονται Γενικές Συνελεύσεις, ώστε να ψηφίσουν οι φοιτητές το τάδε ή δείνα “πλαίσιο”, ποιος αποφασίζει πώς, πότε και με ποιους θα διαδηλώσουν οι Σύλλογοι;
Η απάντηση είναι πως αποφασίζουν οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις στα Διοικητικά Συμβούλια. Πρέπει σ’ αυτό το σημείο να γίνει ξεκάθαρο πως η Φοιτητική Πορεία δεν αντιμάχεται τα Διοικητικά Συμβούλια, δεν τα θεωρεί εκ γενετής όργανα γραφειοκρατικοποίησης των Φοιτητικών Συλλόγων, αντίθετα τα Διοικητικά Συμβούλια μπορούν να παίξουν ένα θετικό ρόλο στην ενημέρωση, αφύπνιση και οργάνωση του σώματος των φοιτητών, αυτός είναι άλλωστε κι ένας απ’ τους λόγους που συμμετέχουμε στις Φοιτητικές Εκλογές, απ’ τις οποίες προκύπτουν αυτά τα συμβούλια. Απ’ αυτή την άποψη μας κάνει εντύπωση η στάση των ΕΑΑΚ, που πολλές φορές έχουν απορρίψει την αγωνιστική κινητοποίηση Συλλόγων υπό την επίφαση της «αμεσοδημοκρατίας». Σύμφωνα με τους ίδιους δεν «επιτρέπεται» τα Διοικητικά Συμβούλια να αποφασίζουν για δραστηριότητες των Φοιτητών, αλλά μόνο για τις τοποθετήσεις τους στα διάφορα ζητήματα. Φυσικά, όλες οι φλυαρίες για την «αμεσοδημοκρατία» πήγαν περίπατο με την υγειονομική κρίση και την ανάγκη αυτών των δυνάμεων να μη μείνουν στην αφάνεια.
Το πιο προβληματικό όμως σημείο δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο ελήφθησαν οι αποφάσεις για τη συμμετοχή των Φοιτητικών Συλλόγων σε μια σειρά κινητοποιήσεων, αλλά ο τρόπος υλοποίησης αυτών των αποφάσεων. Καμία δημόσια ανακοίνωση δεν έγινε, είτε στο διαδίκτυο, είτε στα τηλεμαθήματα, είτε έστω τηλεφωνικά. Τα Διοικητικά Συμβούλια συνεδρίαζαν και συνεδριάζουν μακριά απ’ τους φοιτητές, σε μέρη και ώρες που γνωρίζουν μόνο όσοι συμμετέχουν σε αυτά, ενώ το περιεχόμενο των συνεδριάσεων δεν γνωστοποιείται ποτέ στους φοιτητές. Αυτό είναι αναμενόμενο για δυνάμεις όπως η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ που θέλουν το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα και τα συνδικαλιστικά όργανα να βρίσκονται στο περιθώριο, όμως για τις δυνάμεις της ΠΚΣ και των ΕΑΑΚ, που μιλούν εξ ονόματος του μαζικού κινήματος, η στάση αυτή είναι εγκληματική. Τα αποτελέσματα τα είδαμε στις διάφορες διαδηλώσεις, όπου στα μπλοκ των αυτοαποκαλούμενων Φοιτητικών Συλλόγων βρίσκονταν μονάχα τα μέλη και οι φίλοι της κάθε παράταξης και ούτε ένας φοιτητής παραέξω.
Και φυσικά δεν μπορούμε να παραλείψουμε να αναφερθούμε στη σοβαρή έλλειψη δημοκρατίας και τα αρνητικά προηγούμενα που καλλιεργεί η πρακτική των ΠΚΣ-ΕΑΑΚ με το κατέβασμα των πανό με την αναγραφή “ΦΣ Αθήνας”. Και πρόκειται για μία αντιδημοκρατική πρακτική, ιδιαίτερα στο μέτρο και τον βαθμό που πλήθος συλλόγων δε συνεδριάζουν ούτε μέσω Γενικών Συνελεύσεων, ούτε καν μέσω των Διοικητικών τους Συμβουλίων. Από αυτό και μόνο το γεγονός μπορεί κανείς να κατανοήσει το μέγεθος της αυθαιρεσίας, της κοντόφθαλμης πολιτικής λογικής, αλλά κυρίως της έλλειψης πίστης στο πραγματικά μαζικό φοιτητικό κίνημα που διαπερνά αυτές τις δυνάμεις.
Με τη στάση τους αυτή οι συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις καθίστανται συνυπεύθυνες για την απονεύρωση του φοιτητικού κινήματος και την ασθενική συμβολή των φοιτητών σε όλες τις κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις της περιόδου. Στον αντίποδα αυτής της στάσης, που δεν πιστεύει πως μπορούν να ξεσπάσουν μαζικοί αγώνες, οφείλουμε να παλέψουμε για την μέγιστη διάδοση των φοιτητικών διεκδικήσεων, για τη συμμετοχή όλων των φοιτητών στις πολιτικές διεργασίες της τρέχουσας περιόδου, για το ξαναζωντάνεμα των συλλογικών οργάνων του φοιτητικού κινήματος.
Φοίβος Α.
