Έχουμε γράψει πολλές φορές για τον πολιτικό και επιστημονικό βασανισμό της ιστορίας. Όπου η ιστορική μνήμη κόβεται και ράβεται στα μέτρα των επικυρίαρχων τάξεων ή στα γούστα του επιστήμονα κριτή.
Βρισκόμαστε μπροστά σε κρίσιμες εξελίξεις.
Τα πυκνά επεισόδια που λαμβάνουν χώρα στα νερά της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου, με τις δυνάμεις της Ελλάδας και της Τουρκίας να βρίσκονται σε μια διαρκή διπλωματική αντιπαράθεση και στρατιωτική κινητοποίηση και με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να παρεμβαίνουν σε όσα δι
Πυκνές και άκρως επικίνδυνες εξελίξεις διαδραματίζονται, το τελευταίο διάστημα, στην περιοχή μας. Η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας αποκτά πλέον πολεμικά χαρακτηριστικά.
Το ζήτημα των συνόρων σ’ ό,τι αφορά στην πάλη των τάξεων ούτε αμελητέο ούτε εύκολο είναι.
Γίνεται μεγάλη κουβέντα για το μικρό νησί της Ελλάδας, το Καστελόριζο, που απέχει πάνω από 72 μίλια απ’ τη Ρόδο και μόλις 1,5 μίλια απ’ τις ακτές της Τουρκίας.
Σαράντα τρία χρόνια μετά τη συμφωνία του 1977 για την υφαλοκρηπίδα, οι υπουργοί Εξωτερικών Ελλάδας - Ιταλίας Νίκος Δένδιας και Λουίτζι ντι Μάιο προχώρησαν στις 9 Ιούνη στην υπογραφή Συμφωνίας για τις ΑΟΖ.
Ότι η υγειονομική κρίση έχει ήδη μετατραπεί σε οικονομική, τόσο σε εθνικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι γνωστό.
Όλα τα αστικά επιτελεία, τα εγχώρια και τα διεθνή ΜΜΕ, διανοούμενοι και καλλιτέχνες, με μια μονοφωνική υποστήριξη που παραπέμπει σε άλλες εποχές, με τη φίμωση κάθε αντίθετης φωνής και με τα δημοκρατικά δικαιώματα στον «πάγο», φιλοτεχνούν για τον Κυριάκο Μητσοτάκη το προφίλ ενός «στιβαρού ηγέτη»,
Ένα βαρύ πέπλο σιωπής σκεπάζει την πραγματικότητα.
