Συνεχίζονται οι διεργασίες στο εσωτερικό της ΝΔ, που δεν αφορούν μόνο στο ποιος θα ηγηθεί του κόμματος, αλλά και στην αναζήτηση στίγματος στο υπό αναδιάταξη αστικό πολιτικό σκηνικό. Το πώς θα ξανασερβίρουν το περιλάλητο «αφήγημα» της σύγχρονης κεντροδεξιάς παράταξης.
Μιας παράταξης με «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» και αδιαπραγμάτευτη την παραμονή στην ΕΕ και στο ευρώ, πολιτικές που αποτελούν στρατηγική επιλογή της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, που αυτή εκφράζει, και των ξένων πατρώνων της. Που δεν παύει να διεκδικεί τη διακυβέρνηση, ακόμα και κρατώντας «αποστάσεις» ως αντιπολίτευση από σκληρά μέτρα που στην ουσία ενέκρινε το προηγούμενο διάστημα (π.χ. ενώ υπερψήφισε το τρίτο μνημόνιο, διακηρύσσει ότι «δεν πρέπει να τη θεωρούν δεδομένη» στην ψήφιση των εφαρμοστικών νόμων). Που έχει τη δυνατότητα να συντηρητικοποιήσει - αντιδραστικοποιήσει περαιτέρω λαϊκά στρώματα, εμφανίζοντας π.χ. τις περικοπές σε μια σειρά τομείς δημόσιων δαπανών και τις ιδιωτικοποιήσεις, τον «περιορισμό του σπάταλου κράτους», τις φοροελαφρύνσεις που απευθύνονται κύρια σε επιχειρηματίες και υψηλά εισοδήματα, ως μονόδρομο προς τη λαϊκή ευημερία.
Πέρα, βέβαια, από ό,τι βάζουν ως στόχους, η κρίση στη ΝΔ, σε ό,τι αφορά ζητήματα φυσιογνωμίας και κατεύθυνσης, υφίσταται και αποτυπώνεται π.χ. στις συζητήσεις για την αντιπολιτευτική τακτική που πρέπει να ακολουθήσει κτλ, συζητήσεις όπου παρεμβαίνουν και μια σειρά κέντρα και παράκεντρα του συστήματος. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις επί του θέματος, όπως και οι διαφορετικές υποψηφιότητες, κινούνται όλες στο ίδιο αντιλαϊκό πλαίσιο της αστικής διαχείρισης, το οποίο εμπεριέχει - και σε ό,τι αφορά τη ΝΔ - τις αντιφάσεις του: Από τη μία να συμβάλλει, είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση, ώστε να περνούν τα ζητούμενα των ντόπιων και ξένων κέντρων. Από την άλλη, να ενσωματώνει λαϊκές μάζες ακριβώς σε αυτά τα ζητούμενα, από τη φύση τους, αντιλαϊκά.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο αντιφάσεων και στρατηγικών ταυτίσεων, οι υποψήφιοι πρόεδροι πασχίζουν να οριοθετήσουν διαχωριστικές γραμμές τόσο μεταξύ τους, όσο και της ΝΔ προς την κυβέρνηση.
Ο Μεϊμαράκης επιτίθεται στην κυβέρνηση για μέτρα όπως ο αυξημένος ΦΠΑ στα νησιά, η επιβολή του στα φροντιστήρια, η αυξημένη φορολογία στους «κατά κύριο επάγγελμα» αγρότες, ενώ τα μέτρα αυτά ενέκρινε και η ΝΔ υπερψηφίζοντας το τρίτο μνημόνιο που τα περιλαμβάνει. Ταυτόχρονα, έλεγε στη Βουλή προς την κυβέρνηση, «Λέμε ναι στα θετικά, όχι στους φόρους και τα αρνητικά», «στηρίζουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζονται για τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος». Επίσης, δήλωνε σύμπλευση με την κυβέρνηση σε στήριξη τομέων όπως τουρισμός, δίκτυα μεταφορών, εκμετάλλευση κοιτασμάτων. 'Οπως δήλωνε και «ικανοποίηση για υιοθέτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ μιας τολμηρής συνταγματικής αναθεώρησης». Και τέλος εξέφραζε ένα παράπονο στον Αλ. Τσίπρα ότι δεν κάλεσε τη ΝΔ σε μια «εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης», αφήνοντας παράλληλα ανοικτό το ενδεχόμενο να ανταποκριθεί σε μια τέτοια πρόσκληση, προκειμένου να πάνε μαζί στους «εταίρους» τους στο εξωτερικό.
Χαρακτηριστικά της σύγχυσης και των αντιφάσεων είναι μια σειρά παρεμβάσεων στελεχών της ΝΔ, όπως π.χ. η Μαριέττα Γιαννάκου που, μεταξύ άλλων, δήλωσε: «Δεν αρκεί η εκλογή νέας ηγεσίας για να παίξει η ΝΔ τον ρόλο που της αρμόζει στο δημοκρατικό σύστημα…Η κεντροδεξιά έχει ακόμη στελέχη που δεν αναμείχθηκαν σε μηχανορραφίες, που έχουν αξία... Πραγματικά πολιτικά πρόσωπα που μπορούν και πρέπει να κληθούν για να στηρίξουν τη δημιουργία ενός πραγματικά ευρωπαϊκού δημοκρατικού κόμματος υπό όποια ηγεσία και αν εκλεγεί». Καλεί, δε, τη ΝΔ «να υποστηρίξει την εκτέλεση όσων ψηφίζει στη Βουλή των Ελλήνων, να απευθυνθεί με τη γλώσσα της αλήθειας στον ελληνικό λαό, χωρίς περιστασιακές ωραιοποιήσεις και αόριστες υποσχέσεις». Η επισήμανσή της αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία εφόσον ψάχνοντας η ΝΔ τα αντιπολιτευτικά της πατήματα, επιχειρεί μέχρι τώρα να εμφανιστεί ως αντιμνημονιακή, καταγγέλλοντας το τρίτο μνημόνιο ως «μνημόνιο Τσίπρα», αν και το υπερψήφισε και η ίδια στις 14/8 στη Βουλή.
Η αντίφαση αυτή επισημαίνεται στην ηγεσία της κι από μια σειρά δημοσιεύματα που εκφράζουν κέντρα του συστήματος, που παράλληλα υπογραμμίζουν ότι η εποχή «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» τελείωσε, εφόσον ο κατεξοχήν εκφραστής του «αντιμνημονιακού» μετώπου, ΣΥΡΙΖΑ, συμφώνησε μνημόνιο, αποδεχόμενος και τα δύο προηγούμενα, ότι η συμφωνία με τους εταίρους είναι δεδομένη, ότι τα περιθώρια βελτιώσεων είναι πολύ μικρά, και πως αν υπάρξουν τελικά κάποιες βελτιώσεις, αυτός που θα καρπωθεί τα εύσημα θα είναι η κυβέρνηση και όχι η ΝΔ.
Εν τω μεταξύ ενόσω τρέχουν οι εσωκομματικές διαδικασίες εκλογής νέου προέδρου και οξύνονται υπέρμετρα οι αντιπαραθέσεις, πληθαίνουν οι φωνές που προειδοποιούν ανοικτά για το ενδεχόμενο διάσπασης, κατακερματισμού, ακόμα και διάλυσης του κόμματος, με βασική αιτία, βέβαια, την αδυναμία του, σε αυτήν τη φάση τουλάχιστον, να ενσωματώνει ακόμα πλατύτερες εργατικές - λαϊκές μάζες στα ζητούμενα του συστήματος, έτσι ώστε να εμφανίζεται ως αξιόπιστη εναλλακτική στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Χαρακτηριστικά, σύμφωνα με δημο-σιεύματα, ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος της ΝΔ Κώστας Καραμανλής εμφανίζεται «ιδιαίτερα ανήσυχος» για τα όσα συμβαίνουν στην παράταξη. «Όπως πάνε, θα τα διαλύσουν όλα», φέρεται να έχει πει, ενώ έχει διαμηνύσει πως προέχει η ψυχραιμία και η ενότητα της παράταξης.
Μέσα από αυτές τις αντιφάσεις και τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις, σε αυτήν ακριβώς την πολιτική στενωπό είναι αναγκασμένη να πορευτεί η νέα ηγεσία της ΝΔ και η επιχείρηση ανασυγκρότησης και ενίσχυσης της πολιτικής της επιρροής φαντάζει δύσκολη.
Βέβαια, παρά τις τωρινές δυσκολίες και αδυναμίες δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ΝΔ αποτελεί πυλώνα του αστικού πολιτικού συστήματος και οι μηχανισμοί του θα τη στηρίξουν με κάθε τρόπο να ξεπεράσει την κρίση της, ώστε να αποτελέσει μια πολιτική εφεδρεία και λύση για το μέλλον.
Για τις λαϊκές δυνάμεις που καλούνται να ξεδιπλώσουν την αντίστασή τους στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι βέβαιο πως τη ΝΔ με οποιαδήποτε ηγεσία, θα τη βρουν και τώρα και στο μέλλον, μπροστά τους και απέναντί τους.
