Με τη φτώχεια, την ακρίβεια και την ανεργία να «χτυπάνε κόκκινο» και τη διαφθορά, το χρηματισμό και τις υποκλοπές να είναι σταθερά στο προσκήνιο
Με «επιδόματα», «κουπόνια», «καλάθια», μεταγραφές, εκβιαστικά διλήμματα και «κοκορομαχία», ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ «φουλάρουν τις μηχανές τους» για τις εκλογές
Δίνουν και παίρνουν οι ημερομηνίες για τις κάλπες, με την εκλογολογία να φουντώνει και την επιδοματική πολιτική – ελεημοσύνη, με τα κάθε είδους «pass» που ανακοινώνει η κυβέρνηση της ΝΔ ή αντιπροτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκονται πάντα «εντός των ορίων» της ΕΕ και των «δημοσιονομικών αντοχών».
Την ίδια στιγμή έχει στηθεί ένας χορός δισεκατομμυρίων από το ντόπιο πολιτικό σύστημα (βουλευτές, ευρωβουλευτές), παπάδες, ΜΚΟ και τους μανδαρίνους των Βρυξελλών, σε βάρος του λαού, με τα σκάνδαλα χρηματισμού, διαπλοκής, διαφθοράς και ξεπλύματος χρήματος. Μετά το βουλευτή Γρεβενών της ΝΔ Πάτση, από αντιπολιτευόμενες εφημερίδες ήρθαν στο φως οι επιχειρηματικές δοσοληψίες με το Δημόσιο του βουλευτή Φθιώτιδας της ΝΔ, Θ. Χειμάρα, που αξιοποιεί την βουλευτική του ιδιότητα, παρά το γεγονός ότι -λόγω αυτής- ισχύει το ασυμβίβαστο. Τελικά ο Χειμάρας παραιτήθηκε για να αποφύγει τη φθορά το κόμμα της ΝΔ. Εν τω μεταξύ, σε εξέλιξη βρίσκεται το σκάνδαλο «Κατάρ» (Καϊλή κ.ά.), το σκάνδαλο με την «Κιβωτό» και με άλλες ΜΚΟ.
Παλιοί, νέοι και επίδοξοι σωτήρες στην προεκλογική αρένα ερίζουν, επιχειρώντας να διαμορφώσουν συνθήκες δικομματισμού, να υφαρπάξουν την ψήφο του λαού και να διαμορφώσουν «σταθερά», «εναλλακτικά» αντιλαϊκά κυβερνητικά σχήματα. Τα κριτήρια για την ημερομηνία των εκλογών, όπως και κάθε άλλη φορά, θα εξαρτηθούν από τις δημοσκοπήσεις και τον απαραίτητο χρόνο για να «προκάμει» το κυβερνών κόμμα να εμφανίσει τα «φιλολαϊκά» μέτρα του.
Τα αλλεπάλληλα επιδόματα, που δίνονται από την κυβέρνηση στο λαό, σαν «αντίδοτο» στην ακρίβεια που «σπάει κόκκαλα» και τα οποία αναμένεται να συνεχιστούν και το 2023, επιβεβαιώνουν την έμμεση αναγνώριση της κυβέρνησης ότι αυτό είναι και το βασικό ζήτημα από το οποίο θα κριθεί η έκβαση της εκλογικής μάχης. Η «κινδυνολογία» περί των ελληνοτουρκικών σχέσεων θα είναι το δεύτερο ζήτημα από πλευράς κυβέρνησης, ενώ το ζήτημα των υποκλοπών και της διαφθοράς κυβερνητικών στελεχών -και όχι μόνον- θα είναι το τρίτο ζήτημα από πλευράς αντιπολίτευσης, όπου θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους.
Η επιδοματική πολιτική και τα «στοχευμένα μέτρα για ευάλωτες ομάδες», φαίνεται ότι είναι βασικό πλέον στοιχείο της άσκησης πολιτικής από την κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Η πολιτική αυτή εκπορεύεται από τον «επιδοματικό» καπιταλισμό που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση και που συνδυάζεται με την πλήρη ανατίναξη των εργασιακών σχέσεων. Τα όποια μέτρα-ψίχουλα για την «ακραία φτώχεια» θα πρέπει, κατά την ΕΕ, «να είναι οικονομικά αποδοτικά, προσωρινά και να απευθύνονται σε ευάλωτα νοικοκυριά», με προφανή την προοπτική να καταργηθεί παντελώς η κρατική πρόνοια και να καταλήξει σε βοήθεια τύπου «φιλανθρωπικού ταμείου». Η τοποθέτηση του Θ. Πλεύρη στη συζήτηση στη Βουλή: «Το καλάθι του νοικοκυριού, που πολλές φορές υποτιμάτε, να ξέρετε ότι μπορεί να δημιουργήσει ένα συνολικό προηγούμενο, ασχέτως έκτακτων συνθηκών», φαίνεται ότι δεν ήταν εντελώς τυχαία.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συνεχίζει ακριβώς την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, με τα διάφορα τρύπια «καλάθια», «travel», «food», «market» – «pass», τα 600 ευρώ στα Σώματα Ασφαλείας κλπ. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, και ενόψει των εκλογών, ανακοίνωσε ότι από τον ερχόμενο Φλεβάρη και για έξι μήνες η πολιτεία θα καλύπτει το 10% των αγορών του νοικοκυριού στα σούπερ μάρκετ και τις επιχειρήσεις τροφίμων. Τη στιγμή που τα κέρδη του κεφαλαίου μεγεθύνονται με τρομακτικούς ρυθμούς, τα επιδόματα αυτά είναι τα ψίχουλα που πέφτουν από αυτό το «μεγάλο φαγοπότι» του περιβόητου Ταμείου Ανάκαμψης, πλουτοκρατίας, πολιτικού συστήματος και ευρωγραφειοκρατίας.
Ήταν η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, το Μάρτη του 2014, εν όψει των ευρωεκλογών του Μαΐου, που έδινε το «πρώτο» επίδομα-«κοινωνικό μέρισμα», για την επιτυχία -δήθεν- του πλεονάσματος στον κρατικό προϋπολογισμό το 2013. Ο Τσίπρας τότε ήταν καταπέλτης για το «κοινωνικό μέρισμα», λέγοντας ότι: «το θεωρούμε πράξη ντροπής, πράξη καταισχύνης, πράξη ταπείνωσης του κάθε πολίτη αυτής της χώρας». Αντίστοιχα, όταν στο διάσημα 2016-2019 ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση έδινε το «κοινωνικό μέρισμα» σε αντιστάθμισμα των αιματηρών μνημονιακών πλεονασμάτων, το «επίδομα για τους νέους» το Δεκέμβρη 2017 ή την «13η σύνταξη» το Μάιο 2019, λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές, τότε ήταν ο Μητσοτάκης που έλεγε: «Δεν θέλουμε ανθρώπους εξαρτημένους από επιδόματα. Θέλουμε ανθρώπους που θα πάρουν ξανά την ζωή τους στα χέρια τους» και ο Πέτσας διευθυντής τότε του πολιτικού γραφείου του Μητσοτάκη και υπουργός σήμερα, δήλωνε για τη «13η σύνταξη» ότι «δεν υπάρχει πιο χυδαία προσπάθεια εξαγοράς ψήφων».
Το «δεύτερο χαρτί» της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι οι περιβόητες «αυξήσεις» στις συντάξεις και στον κατώτατο μισθό. Βέβαια οι «αυξήσεις» στις συντάξεις, ακόμα και για όσους τις πάρουν στο ακέραιο, ήδη έχουν εξανεμιστεί από την ανεξέλεγκτη ακρίβεια. Ακόμα κι αυτές οι αυξήσεις δεν αφορούν όλους τους συνταξιούχους, αφού λόγω της «προσωπικής διαφοράς», που νομοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ και διατήρησε η ΝΔ, εκατοντάδες χιλιάδες δεν θα δουν καμιά αύξηση, ενώ είναι άγνωστο πόσοι ακόμα θα τις πάρουν ψαλιδισμένες.
Η «αύξηση» στον κατώτατο μισθό, που σε εφαρμογή του μνημονιακού νόμου Βρούτση-Αχτσιόγλου είναι «σε γύψο» με κυβερνητική απόφαση, στην καλύτερη περίπτωση θα επανέλθει στα επίπεδα που ήταν πριν από 11 χρόνια(!), στα 751€. Μάλιστα, για να προλάβει τις εκλογές, θα δοθεί την 1η Απρίλη, ένα μήνα «νωρίτερα από πέρσι». Στην «αύξηση» του κατώτατου μισθού η κυβέρνηση «προσθέτει» την κατάργηση της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης, ενός μνημονιακού χαρατσιού που επιβλήθηκε το 2013 και της νέας μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών, που ευνοεί κατά κύριο λόγο τους εργοδότες και πλήττει μακροπρόθεσμα τις συντάξεις των εργαζομένων.
Κοντά σ’ αυτά η κυβέρνηση υπερηφανεύεται για την «μεγαλύτερη ανάπτυξη» που τάχα θα φέρει «μεγαλύτερες αποδοχές», τη στιγμή που ο λαός πληρώνει με ακρίβεια και ενεργειακή φτώχεια την καπιταλιστική ανάπτυξη. Καυχήθηκε για τα «ρεκόρ» στις εξαγωγές και τις ξένες επενδύσεις και για τον πρώτο προϋπολογισμό «έξω από το στενό πλαίσιο της ενισχυμένης εποπτείας», όταν είναι σε ισχύ το «μνημόνιο» του Ταμείου Ανάκαμψης και όλοι οι αντιλαϊκοί μνημονιακοί νόμοι των προηγούμενων κυβερνήσεων. Ταυτόχρονα δεν παραιτείται από το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμά της, αφού στα συρτάρια των υπουργείων βρίσκονται προς ψήφιση μέχρι τις εκλογές 100 σχέδια νόμου με αντιλαϊκές ρυθμίσεις.
***
Από την άλλη πλευρά ο Αλ. Τσίπρας, υπερασπίστηκε τη «διαχειριστική ικανότητα» του ΣΥΡΙΖΑ, που «κατάφερε μια καθαρή έξοδο από τα μνημόνια, κατάφερε την επιστροφή στις αγορές», «ξεχνώντας» βέβαια ότι το «κατόρθωμά» του το πλήρωσε βαριά ο ελληνικός λαός. Βγάζει εκτός κάδρου την ΕΕ, την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, την «πράσινη μετάβαση», την απολιγνιτοποίηση, το χρηματιστήριο ενέργειας κ.ά., που η κυβέρνησή του με ζήλο εφάρμοσε. Προβλέποντας ότι τα αντιλαϊκά μέτρα θα προκαλέσουν ανεξέλεγκτες κοινωνικές εκρήξεις, εμφανίζεται στα αστικά επιτελεία σαν ο πιο αξιόπιστος να τις διαχειριστεί, να τις ελέγξει και να τις αφομοιώσει. Επικαλείται και αυτός τις «καλές ευρωπαϊκές πρακτικές», που συνίστανται στα «έκτακτα βοηθήματα».
Ταυτόχρονα θέλοντας να «ρετουσάρει» το καταρρακωμένο αριστερό του «προφίλ» και να υφαρπάξει τις ψήφους δημοκρατών και αριστερών ψηφοφόρων, έσπευσε να παρευρεθεί στην ορκωμοσία του νέου Πρόεδρου της Βραζιλίας Λούλα και να συζητήσουν για «την κυβερνητική εμπειρία των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων στην Ελλάδα και στη Βραζιλία». Εκεί συναντήθηκε και με άλλους νυν και πρώην αρχηγούς κρατών, τον πρώην Πρόεδρο της Βολιβίας Έβο Μοράλες, τον Πρόεδρο της Βενεζουέλας Ν. Μαδούρο και με την αντιπρόεδρο και υπουργό Εργασίας της Ισπανίας, Γιολάντα Ντίαζ, που υλοποιεί τα μέτρα της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης Σάντσεθ – Ποδέμος, (με ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ να διαγκωνίζονται για το ποιος είναι «πιο κοντά» στο σοσιαλδημοκράτη Σάντσεθ). Προσπαθεί ακόμη να εμφανίσει μια «αμφίπλευρη διεύρυνση» με «μεταγραφές», όπως οι 2 βουλευτίνες του ΜέΡΑ και με άλλα επώνυμα πρόσωπα που ακόμη δεν έχουν δημοσιοποιηθεί.
Τέλος, με τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, θα κρατάει ανοιχτό και θα εκμεταλλεύεται το ζήτημα με τις νέες αποκαλύψεις για τις υποκλοπές που φθάνουν μέχρι και την παρακολούθηση από την ΕΥΠ του αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κ. Φλώρου και τα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς τύπου Πάτση-Χειμάρα ή «πατέρα» Αντωνίου.
Ο φέρελπις και προβεβλημένος από τα ΜΜΕ αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Ανδρουλάκης, διαβλέποντας τη φθορά από το σκάνδαλο της Ευρωβουλευτίνας του Καϊλή, το «παίζει κινέζος» για το ζήτημα αυτό και εμφανίζεται «άμωμος» σαν μην έχει παρελθόν και να προέκυψε από παρθενογένεση, για τα όσα αντιμετωπίζει σήμερα ο λαός, τη στιγμή που μέσα από διάφορα κυβερνητικά σχήματα, αλλά και από την αντιπολίτευση το κόμμα του έχει στηρίξει όλες αυτές τις στρατηγικές κεφαλαίου-ΕΕ. Πιεζόμενος σκληρά με λεηλασία των ψηφοφόρων του, από τη μια από το Μητσοτάκη, που τον κατηγορεί ότι φαντάζεται τον εαυτό του σε «νέο ρόλο τύπου σοσιαλ-Καμμένου», και από την άλλη από τον Τσίπρα, που τον καλεί να πάρει σαφή θέση για το τι πρόκειται να πράξει μετεκλογικά και στην πολιτική πρότασή του για «προοδευτική κυβέρνηση από την πρώτη Κυριακή», προσπαθεί να «ξεγλιστρήσει» με δηλώσεις ότι είναι ανοιχτός σε κυβερνητικές συνεργασίες, αλλά χωρίς τα πρόσωπα των Κυρ. Μητσοτάκη και Αλ. Τσίπρα.
***
Εν τέλει τα προγράμματα αυτών των κομμάτων, παρά την «κουπονομαχία» και τις «κοκορομαχίες» -το παραμύθι της «ανάπτυξης για όλους» που λέει η κυβέρνηση, της «δικαιοσύνης παντού» που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, για τη διασφάλιση της «κοινωνικής συνοχής»- είναι κοινά: Το Ταμείο Ανάκαμψης, η «δημοσιονομική πειθαρχία», το «πράσινο New Deal», η υποτέλεια σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, η εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Το επιβεβαιώνουν οι δεκάδες «εμβληματικοί» αντιλαϊκοί νόμοι και οι «αμυντικές» Συμφωνίες που από κοινού ψήφισαν, όπως το 50% και περισσότερο των άρθρων του νόμου Χατζηδάκη για τα εργασιακά, τα χαράτσια για το λαό, η βροχή από φοροαπαλλαγές και τα προνόμια για το κεφάλαιο, τα εξοπλιστικά προγράμματα, η ευθυγράμμισή τους με τη «Δύση» στο Ουκρανικό κλπ.
Ήδη το 2023 έχει ξεκινήσει με νέες αυξήσεις στις χρεώσεις του ηλεκτρικού ρεύματος. Κάθε μέρα υπάρχουν 1.000 εντολές αποκοπής ηλεκτροδότησης, ενώ 60.000 νοικοκυριά δεν έχουν ρεύμα. Το 2022 έκλεισε με 40.000 πλειστηριασμούς, πολλοί από αυτούς σε βάρος λαϊκών κατοικιών. Τα κύματα των ανατιμήσεων, των πλειστηριασμών και η φοροληστεία σαρώνουν επιδόματα και λαϊκά εισοδήματα.
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, το ΚΚΕ, που δεν θέλει να θίξει «τα ιερά και τα όσια» του συστήματος (Θρησκεία, Σώματα Ασφαλείας) και προς άγραν ψήφων ψήφισε τα επιδόματα μόνον για τα Σώματα Ασφαλείας, εκείνο που κάνει είναι να «παραπονιέται» σε όλα του τα κείμενα, στο «Ριζοσπάστη», για το γεγονός ότι τα κόμματα αυτά απέρριψαν κατ’ επανάληψη τις τροπολογίες που κατέθεσε το ΚΚΕ για την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης στο Δημόσιο, την κατάργηση του ΦΠΑ και των ειδικών φόρων κατανάλωσης σε τρόφιμα, ενέργεια και καύσιμα, «προκειμένου να πάρει ανάσα ο λαός». Με υπογραφές που μάζευε παλιότερα είχε προτείνει ανάλογη τροπολογία για την κατάργηση του μνημονίου! Οι «προτάσεις» μάλιστα και οι τροπολογίες αυτές απευθύνονται στα «κόμματα του Ευρωμονόδρομου» και -κατά το ίδιο- «προϋποθέτουν να πληρώσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι». Αν αυτό δεν καλλιεργεί κοινοβουλευτικές αυταπάτες και δεν συνιστά εξωραϊσμό του αστικού πολιτικού συστήματος, τότε τι άλλο είναι;
Η πρόταση του ΠΑΜΕ περιλαμβάνει και το αίτημα για 825€ κατώτατο μεικτό μισθό (περίπου ίσο ή κάτι παραπάνω από την πρόταση της κυβέρνησης), όταν το κόμμα αυτό «έχει θέσεις και πρόγραμμα εξουσίας-διακυβέρνησης με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες», κηρύσσει αλλεπάλληλες «αντεπιθέσεις» «για τις σύγχρονες ανάγκες» και όταν πριν από πολλά χρόνια έβαζε στα σωματεία τη θέση για κατώτατο μισθό 1400€. Τελικά οι τότε ανάγκες ήταν πιο «σύγχρονες» από τις σημερινές; Τι ισχύει, «σύγχρονες» ανάγκες ή «να πάρει ανάσα ο λαός»;
Αν και φαίνεται τι είδους είναι οι «αντεπιθέσεις» αυτές, όταν εξαντλούνται στις διασπαστικές, χωριστές κομματικές συγκεντρώσεις και τις συμβολικές ενέργειες (πανδημία), όταν -παρά τις ταξικές κορώνες- σέρνεται πίσω από τη συμβιβαστική γραμμή των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, τις οποίες καθημερινά καταγγέλλει, και όταν στις κρίσιμες μάχες των μεγάλων αγώνων (καθηγητές, δάσκαλοι), βρίσκει προσχήματα να διαφοροποιηθεί και να τους υπονομεύσει. Τελικά εκείνο που μένει είναι ο μόνιμος και διακαής κοινοβουλευτικός στόχος του ΚΚΕ αύξησης των ποσοστών του, «η ενίσχυσή του παντού, και στις επερχόμενες εκλογές».
