ΑΝΡΟ

Η δεκαετία του 1950 έχει γίνει μια χαμένη δεκαετία στις ιστορικές αναμνήσεις της μεταπολεμικής Ιαπωνίας. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί. Η δεκαετία του ’50 επισκιάστηκε από τη δραματική αμερικανική κατοχή που ακολούθησε την ήττα της χώρας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που διήρκεσε μέχρι το 1952. Και κατακλύστηκαν από αυτό που ακολούθησε: οι πολιτικές «διπλασιασμού του εισοδήματος» που ξεκίνησαν το 1960 και για πρώτη φορά επέστησαν τη διεθνή προσοχή στην οικονομική ανασυγκρότηση της Ιαπωνίας. Στην πραγματικότητα, αυτή ήταν μια βασανισμένη και ταραχώδης δεκαετία. Πικρές αναμνήσεις από τον πρόσφατο πόλεμο που έληξε στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι έχουν αναδιπλωθεί στο θέαμα ενός αγώνα πυρηνικών εξοπλισμών του ψυχρού πολέμου και ενός καυτού πόλεμου δίπλα στην Κορέα (που εκτείνεται από το 1950 έως το 1953). Η συνέχιση της παρουσίας ενός μαζικού δικτύου στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ προκάλεσε τεράστια διαμάχη, όπως και η δέσμευση της συντηρητικής κυβέρνησης να επανεξοπλίσει την Ιαπωνία υπό την αμερικανική

στρατιωτική αιγίδα. Οι πρώην ηγέτες της πρόσφατης επιθετικότητας της Ιαπωνίας επέστρεψαν στο πολιτικό τιμόνι -που συμβολιζόταν πιο δραματικά από την ανύψωση του 1957 στην πρωθυπουργία του Kishi Nobusuke ο οποίος είναι γνωστός για την άγρια κυριαρχία του στο Μαντσουκούο. Με την ονομασία Μαντσουκούο («Κράτος της Μαντζουρίας») ανακηρύχθηκαν στις 18 Φεβρουαρίου του 1932 από την Ιαπωνία ως ανεξάρτητο κράτος, τα εδάφη της Μαντζουρίας που είχαν καταληφθεί από τα ιαπωνικά στρατεύματα το προηγούμενο έτος, γενόμενο

ουσιαστικά προτεκτοράτο αυτής. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Kishi φυλακίστηκε για τρία χρόνια ως ύποπτος κατηγορίας εγκλημάτων πολέμου. Ωστόσο, η κυβέρνηση των ΗΠΑ τον απελευθέρωσε καθώς θεωρούσαν τον Kishi ως τον καλύτερο άνθρωπο να οδηγήσει μια μεταπολεμική Ιαπωνία σε μια φιλοαμερικανική κατεύθυνση. Συνέχισε να εδραιώσει το ιαπωνικό συντηρητικό στρατόπεδο κατά των αντιληπτών απειλών του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ιαπωνίας στη δεκαετία του 1950 και πιστώνεται ως βασικός παίκτης στην έναρξη του «Συστήματος του 1955», της παρατεταμένης περιόδου κατά την οποία το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα ήταν συντριπτικά κυρίαρχο πολιτικό κόμμα στην Ιαπωνία.

 

Εάν η Ιαπωνία της δεκαετίας του 1950 γενικά έχει πέσει σε μια μαύρη τρύπα της μνήμης, τόσο περισσότερο ισχύει αυτό για τις έντονες διαμαρτυρίες της βάσης που αντιτίθενται στην ενσωμάτωση της Ιαπωνίας στην αμερικανική πολιτική ψυχρού πολέμου. Για πολλούς Ιάπωνες η δεκαετία του 1950 έμοιαζε με μια εποχή «εμφυλίου πολέμου» -όχι κυριολεκτικά με στρατιωτική έννοια, τότε σίγουρα πολιτικά και ιδεολογικά. Αυτό ήταν μια μακριά κραυγή από το συναινετικό και αρμονικό μέρος μυθοποιημένο από μεταγενέστερους εκθέτες μιας μονο- λιθικής «Ιαπωνίας Inc».

 

Οι «ζωγράφοι ρεπορτάζ» ήταν μια ευρεία ετικέτα που προσαρτήθηκε σε αριστερούς καλλιτέχνες της εποχής που απέρριψαν τη συμβατική αισθητική, ενώ μαρτυρούσαν την εκδήλωση στρατιωτικών και πολιτικών γεγονότων. Τα έργα τέχνης που παρήγαγαν στη δεκαετία του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960 είναι πλέον σε μεγάλο βαθμό θαμμένα σε

μουσεία και ακόμη και στον δικό τους χρόνο είχαν λίγες ευκαιρίες να εκθέσουν το έργο τους και βρήκαν λίγους πρόθυμους να το αγοράσουν. Ωστόσο, η σφριγηλότητα, το όραμα, η ακεραιότητα και η πρωτοτυπία είναι εξαιρετικά. Με τους ξεχωριστούς τρόπους τους, οι τέσσερις εδώ ανοίγουν ένα εκπληκτικό ρεπορτάζ που παρουσιάζονται παράθυρο σε αυτά τα ταραγμένα, παραμελημένα χρόνια. Το ακρωνύμιο ANPO, γνωστό σε όλους τους Γιαπωνέζους μιας ορισμένης ηλικίας, προέρχεται από το ιαπωνικό όνομα της διμερούς συνθήκης αμοιβαίας συνεργασίας ΗΠΑ-Ιαπωνίας Ασφάλειας, σύμφωνα με την οποία η Ιαπωνία δεσμεύτηκε να ανασυστήσει και να φιλοξενήσει στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ. Στην ιαπωνική γλώσσα, η αναφορά στον «αγώνα του ANPO» επικεντρώνεται συνήθως στις διαμαρτυρίες ενάντια στην ανανέωση της συνθήκης ασφάλειας που συγκλόνισε το έθνος το 1960, κορυφώνοντας σε ταραχές στο Τόκιο. Οι «ξεχασμένοι ζωγράφοι ρεπορτάζ» μεταδίδουν τη βαθύτερη ιστορία αυτού του παθιασμένου κινήματος των διαδηλώσεων κατά των βάσεων, εναντίον της επανασυγκράτησης, κατά της διαφθοράς.

 

ΙΑΠΩΝΙΑ 1950

 

Το 1958, ο Nakamura Hiroshi, ένας από τους καλλιτέχνες που παρουσιάζονται παρακατω, παρήγαγε μια σουρεαλιστική ζωγραφική με τίτλο «Η Εποχή του Εμφυλίου Πολέμου», αναφερόμενη στην κατάσταση στην Ιαπωνία. Ο αρχικός του τίτλος ήταν «Μεταπολεμική Επανάσταση», αλλά ο Nakamura αποφάσισε ότι αυτό το έκανε υπερβολικό. Ο «εμφύλιος πόλεμος», από την άλλη πλευρά, πρότεινε ένα είδος κάθαρσης μεταξύ του πολέμου και της ειρήνης, στον οποίο ο αγώνας δεν συνεπαγόταν τίποτα λιγότερο από το αν η Ιαπωνία θα μπορούσε να γίνει ένα πραγματικά ειρηνικό και δημοκρατικό έθνος αν παρέμενε κλειδωμένο στην στρατιωτική αγκαλιά των Ηνωμένων Πολιτειών. Όπως πολλοί από τους συμπατριώτες του, ο Nakamura επικρίθηκε έντονα τις συντηρητικές κυβερνήσεις που κυριάρχησαν στην ιαπωνική πολιτική από το 1948 και διαπραγματεύτηκαν τους όρους υπό τους οποίους η Ιαπωνία ανέκτησε κυριαρχία το 1952, μετά από έξι χρόνια και οκτώ μήνες κατοχής από τους ηγέτες των ΗΠΑ Πόλεμος ΙΙ. Όπως το είδε η πολιτική αριστερά, το τιμημα που πληρώθηκε για την ονομαστική κυριαρχία ήταν ψεύτικη ανεξαρτησία. Σύμφωνα με τη διμερή συμφωνία ασφάλειας μεταξύ ΗΠΑ και Ιαπωνίας που ήταν η αντιπαροχή της Ουάσινγκτον για την κατάργηση της Κατοχής, η Ιαπωνία συμφώνησε (1) να ενταχθεί κάτω από την αμερικανική αιγίδα, (2) να επιτρέψουν τις στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ σε ολόκληρη τη χώρα, (3) να παραδώσει την de-facto κυριαρχία στην Οκινάουα, η οποία είχε καταστεί η σημαντικότερη «εμπρόσθια» προβολή της αμερικανικής στρατιωτικής δύναμης στην Ασία, (4) να βασιστεί στην αμερικανική «πυρηνική ομπρέλα» για ασφάλεια, και (5) να δεχθεί τον οικονομικό και πολιτικό «περιορισμό» της Κίνας, όπου οι Κομμουνιστές είχαν αναδειχθεί νικηφόροι το 1949.

 

Οι περισσότεροι συντηρητικοί που ενέκριναν τους όρους αυτούς συμφώνησαν ότι η συνθήκη για την ασφάλεια και οι συμπληρωματικές διμερείς συμφωνίες της (που επεκτείνονται το 1954) ήταν άδικες. Ήταν ευρέως αναγνωρισμένο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες απέκτησαν πιο εκτεταμένα στρατιωτικά δικαιώματα και προνόμια στην κυρίαρχη Ιαπωνία από ό,τι είχε ζητήσει από οποιονδήποτε από τους άλλους εταίρους της στο ψυχρό πόλεμο. Ωστόσο, δεδομένης της παγκόσμιας κατάστασης, οι συντηρητικοί δεν είδαν εναλλακτική λύση να πληρώνουν υψηλό τίμημα για να ξεφύγουν από την ταπείνωση της παρατεταμένης κατοχής. Η Σοβιετική Ένωση είχε δοκιμάσει το πρώτο πυρηνικό της όπλο το 1949, το ίδιο έτος που ιδρύθηκε η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Ο κορεατικός πόλεμος ξέσπασε τον Ιούνιο του 1950, αντλώντας τόσο στις ΗΠΑ όσο και στη συνέχεια την Κίνα και συνεχίστηκε μεχρι το 1953. Μόλις πέντε χρόνια μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου στην Ασία, όχι μόνο ως απαραίτητη στρατιωτική βάση, αλλά και ως το προβλεπόμενο «εργαστήριο» του μη κομμουνιστικού ασιατικού κόσμου. Ακόμη και ο ισχυρός αντικομμουνιστικός και φιλοαμερικανός πολιτικός ηγέτης Yoshida Shigeru, ο οποίος υπηρέτησε αδιάλειπτα ως πρωθυπουργός από τα τέλη του 1948 έως τα τέλη του 1954, έκρινε υπερβολικά τα αιτηματα της Ουάσινγκτον. Ήταν πρόθυμος να ανταλλάξει την Οκινάουα για αμερικανικές εγγυήσεις προστασίας, αλλά δεν καλωσόρισε τις εκτεταμένες αμερικανικές βάσεις στα κύρια νησιά της Ιαπωνίας, δεν υποστήριξε την απομόνωση της Κίνας και θεώρησε τις απαιτήσεις της Ουάσινγκτονγια ταχεία ανανέωση ως ιδιαίτερα ανόητες, ενώ σκληρές αναμνήσεις από τον πρόσφατο μιλιταρισμό της Ιαπωνίας ήταν ακόμα ζωντανέςς, εσωτερικά και μεταξύ των γειτόνων του έθνους. Σε έναν προβληματισμό σχετικά με την κατάσταση της χώρας που γράφτηκε λίγο μετά την αποχώρησή του από το πρωθυπουργικό αξίωμα, ο Yoshida χρησιμοποίησε γλώσσα ανάλογη με την εμφάνιση του «εμφυλίου πολέμου» του Νακαμούρα. Ένας ιδεολογικός «38ος παράλληλος» είχε χωρίσει την ιαπωνική κοινωνία σε δύο, παρατήρησε, παίρνοντας τη ζοφερή του μεταφορά από το τμήμα της Κορέας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

 

Ήταν η ελπίδα και η προσδοκία του Yoshida και των συναδέλφων του συντηρητικών ότι οι πιο φρικτές και κατάφωρα ανισότητες της σχέσης ασφαλείας ΗΠΑ-Ιαπωνίας θα διορθωθούν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η ημερομηνία-στόχος ήταν το 1960, όταν η διμερής συνθήκη θα προέβαινε σε αναθεώρηση -και η πορεία προς αυτή την ημερομηνία αποδείχθηκε πιο επίπονη και αμφισβητούμενη από ό,τι περίμενε κανείς, καθώς μια σειρά από ιδιαίτερα προκλητικά στρατιωτικά περιστατικά προκάλεσε εγχώρια εχθρότητα έναντι των στρα- τιωτικοποιημένων Σχέσεων ΗΠΑ-Ιαπωνίας. Αυτός είναι ο χώρος όπου οι καλλιτέχνες που εισήγαγαν εδώ παρήγαγαν τους πίνακες διαμαρτυρίας τους.

 

Η γένεση του λεγόμενου ειρηνευτικού κινήματος στη μεταπολεμική Ιαπωνία χρονολογείται από τα τέλη του 1949, όταν τα σχέδια των ΗΠΑ για να μετατρέψουν την Ιαπωνία σε προ-

πύργιο εναντίον του κομμουνισμού έγιναν για πρώτη φορά σαφή. Οι διαμαρτυρίες έγιναν εντονότερες όταν οι όροι της συνθήκης ασφαλείας που είχαν διαπραγματευτεί κρυφά το 1951 και το 1952 και έγιναν ακόμα πιο έντονοι τα επόμενα χρόνια, καθώς η συγκεκριμένη παρουσία ενός απροσδόκητα εκτεταμένου ιστού αμερικανικών βάσεων και εγκαταστάσεων προέκυψε.

 

(Συχνά στερημενες απο πατέρες ή μεγαλυτερα αδελφια για να τους παρέχουν, κάποιες στράφηκαν στους ξένους για οικονομική υποστήριξη για τον εαυτό τους και τους εξαρτώμενους από αυτες. Η απεικόνιση του Ikeda της νεαρής γυναίκας στην περιστασιακή αγκαλιά του Τζι-άι (αγγλ. G.I. ονομάζονται οι αμερικανοί στρατιώτες. Η ονομασία προέρχεται από συντόμευ-ση των αγγλικών λέξεων «Government Issue» ή «General Issue», αλλά αρχικά ήταν συντόμευση του «galvanized iron» (γαλβανισμένος σίδηρος), φράση που χρησιμοποιούσαν οι υπη ρεσίες επιμελητείας του στρατού των ΗΠΑ για αναλώσιμο εξοπλισμό και είδη) συλλαμβάνει την αναποφασιστικότητά της, σκισμένη ανάμεσα σε μίζερη ευγνωμοσύνη και εξευτελιστική ταπείνωση. Το αμερικανικό αυτοκίνητο υποδηλώνει ευημερία, ενώ οι στρατώνες φαίνεται άθλια. Η ταυτότητα του παιδιού στο δρόμο και το αν μπορεί να είναι μικτού αίματος είναι ασαφής).

 

Όταν οι Αμερικανοί εγκατέλειψαν τελικά τον άμεσο έλεγχο της Ιαπωνίας στις τελευταίες ημέρες του Απριλίου 1952, άφησαν μια μεικτή κληρονομιά από την πραγματική φιλία και

την καλή θέληση, αφενός, και την απογοήτευση και την εχθρότητα από την άλλη. Ο τελευταίος ξέσπασε ανοιχτά μέσα σε λίγες μέρες -την 1η Μαΐου, γνωστό από τότε ως «Η Αιματηρή

Πρωτομαγιά»- όταν οι συνδικαλιστές διαδηλωτές συγκρούστηκαν με την αστυνομία στο Τόκιο σε μια ημερήσια αντιπαράθεση που άφησε πολλούς διαδηλωτές νεκρούς. Ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που πυροδότησε τους διαδηλωτές ήταν η στρατιωτικοποιημένη φύση του ειρηνικού διακανονισμού. Η «Ημέρα της Αιματηρής Πρωτομαγιάς» σηματοδότησε την αρχή μιας σχεδόν δεκαετίας συνεχόμενων και ασταθών διαδηλώσεων κατά των βάσεων και του επανεξοπλισμού (antiremilitarization) που κορυφώθηκαν σε μαζικές διαδηλώσεις που συγκλόνισαν το Τόκιο τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1960, όταν τέθηκε σε ισχύ η συνθήκη ασφαλείας για ανανέωση. Οι κομμουνιστές και οι αριστεροί έπαιξαν σημαντικούς ρόλους σε

πολλές από αυτές τις διαμαρτυρίες. Αυτό που ανησυχούσε πραγματικά η ιαπωνική κυβέρνηση και οι χειριστές της στην Ουάσιγκτον ήταν ο βαθμός στον οποίο αυτό το κίνημα τροφοδο- τούσε τη στήριξη της βάσης -που συχνά διεγείρεται από συγκλονιστικά γεγονότα.

 

 

Ένα από τα σοβαρότερα από αυτά τα γεγονότα συνέβη τον Μάρτιο του 1954, όταν μια ιαπωνική λέμβος αλιείας τόνου με την ονομασία Lucky Dragon # 5 ακτινοβολήθηκε από πυρ-

καγιές από μια αμερικανική θερμοπυρηνική δοκιμή (βόμβα υδρογόνου) στην Atoll Bikini, που βρίσκεται μεταξύ Χαβάης και Ιαπωνίας. Τα αλιεύματα του πλοίου ήταν μολυσμένα και φοβή-

θηκε ευρέως ότι μια τέτοια μόλυνση επεκτάθηκε σε άλλα αλιεύματα στην απέραντη ωκεάνια περιοχή όπου διεξήχθησαν πυρηνικές δοκιμές απο τις ΗΠΑ. Περισσότερο συγκλονιστικό, και τα 23 μέλη του πληρώματος του Lucky Dragon εμφάνισαν συμπτώματα δηλητηρίασης από ακτινοβολία και ο ραδιομεταφορέας του πλοίου πέθανε έξι μήνες μετά από οξεία ασθένεια ακτινοβολίας. («Προσεύχομαι», είπε περίφημα κοντα στο τέλος, «ότι είμαι το τελευταίο θύμα μιας ατομικής βόμβας ή μιας βόμβας υδρογόνου»). Ενώ η αμερικανική κυβέρνηση προσπάθησε δυναμικά να καλύψει το τεράστιο μέγεθος αυτής της τραγωδίας, η απάντηση στην Ιαπωνία ήταν μια ξέφρενη αντίδραση που περιλάμβανε αίτημα για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων, η οποία αναφέρθηκε ότι υπογράφηκε από ένα εκπληκτικό αριθμό 30 εκατομμυρίων ατόμων, που αντιστοιχούσε σε πάνω από το ήμισυ του ενήλικου πληθυσμού της Ιαπωνίας.

 

Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 παρατηρήθηκε εθνική αύξηση της αντι-βασικής δραστηριότητας. Μια από τις πιο δραματικές και πολύ δημοφιλείς από αυτές τις διαμαρτυρίες, γνωστή ως ο αγώνας Sunagawa, προέκυψε σε αντίθεση με τα κυβερνητικά σχέδια για τη δήμευση ιδιωτικών γεωργικών εκτάσεων, προκειμένου να επεκταθούν οι διαδρόμοι στο ήδη τεράστιου αεροδρομιου Tachikawa, στα περίχωρα του Τόκιο. Αρχίζοντας το 1955, τα μέλη των φοιτητών και των εργατικών συνδικάτων εντάχθηκαν υπερ των κατοίκων της Sunagawa,

μια πόλη στην άκρη της βάσης, σε μια σειρά αντιπαραθέσεων με την αστυνομία που είχαν αποσταλεί για να προστατεύσουν τους κυβερνητικούς επιθεωρητές. Το 1955 και το 1956, ο γνωστός αριστερος παραγωγός ταινιων Kamei Fumio παρήγαγε τρια ντοκιμαντέρ για τον αγώνα του Sunagawa. Στις 8 Ιουλίου 1957 η αντιπαράθεση αυτή κορυφώθηκε με ταραχές που οδήγησαν σε επτά άτομα που συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν για παραβίαση της βάσης των ΗΠΑ, που ήταν κακούργημα σύμφωνα με τους όρους των διμερών ρυθμίσεων ασφαλείας.

 

Σε μια εντυπωσιακή απόφαση σχετικά με την υπόθεση Sunagawa (που μερικές φορές είναι γνωστη ως «Sunakawa») που παραδόθηκε στις 30 Μαρτίου 1959, το Επαρχιακό Δικαστήριο του Τόκιο διαπίστωσε ότι οι παραβάτες δεν είναι ένοχοι για το λόγο ότι η διατήρηση του «πολεμικού δυναμικού» το άρθρο εννέα του μεταπολεμικού συντάγματος του έθνους -το

οποίο σήμαινε ότι η διατήρηση αμερικανικών βάσεων στο πλαίσιο της διμερούς συνθήκης για την ασφάλεια ήταν και αυτή αντισυνταγματική. Προωθούμενη από μια ξέφρενη

Ουάσινγκτον, η ιαπωνική κυβέρνηση παρενέβη για να σπεύσει στην υπόθεση απευθείας στο ανώτατο δικαστήριο, το οποίο ανακάλεσε την απόφαση του περιφερειακού δικαστηρίου με

πρωτοφανή ταχύτητα και -σε μια απόφαση μεγάλης έκτασης που εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 1959, ακριβώς την παραμονή της κυβέρνησης. Το χρονοδιάγραμμα για την ανανέωση της συνθήκης για την ασφάλεια του 1960 - δήλωσε ότι το άρθρο 9 δεν απαγόρευσε στην Ιαπωνία να συμμετάσχει σε αυτοάμυνα, συμπεριλαμβανομένων των συμφωνιών ασφαλείας με άλλες χώρες. (Χρόνια αργότερα πληροφορήθηκε ότι ο Αμερικανός πρεσβευτής στο Τόκιο είχε συναντηθεί άμεσα με τον αρχηγό του ανώτατου δικαστηρίου της Ιαπωνίας πριν ανατραπεί η απόφαση του κατώτερου δικαστηρίου).

 

Έξι μήνες πριν από τη σύγκρουση Sunagawa που κορυφώθηκε στις συλλήψεις του Ιουλίου 1957 και την επακόλουθη δικαστική υπόθεση, ένα συγκλονιστικό περιστατικό που σχετίζεται ενός διαφορετικού είδους βίας συγκλόνισε και ενεργοποίησε το κίνημα κατά των βάσεων σε εθνικό επίπεδο. Στις 30 Ιανουαρίου, ένας αμερικανός στρατιώτης που φύλαγε μια

πυροβολιστική ομάδα του Στρατού των ΗΠΑ στο νομό Gunma πυροβόλησε και σκότωσε μια 46χρονη μητέρα έξι παιδιων που είχε παραβιάσει το Πεδίο βολής για να συλλέξει τους άδειους κάλυκες που πωλούσε ως παλιοσίδερα. Αυτή η άσχημη πράξη έγινε γνωστή ως το περιστατικό «Girard», απο το όνομα του σκοπευτή, και οδήγησε σε αμφισβητούμενες νομικές διαδικασίες, καθώς και σε οξείες και συχνά επίπονες εντάσεις με τις ΗΠΑ.

 

Όταν ο Nakamura Hiroshi περιγράφει τη δεκαετία του 1950 ως «εποχή εμφυλίου πολέμου», είχε προφανώς αυτές τις αντιπαραθέσεις σχετικά με τη στρατιωτικοποίηση της Ιαπωνίας

στο μυαλό. Ο ίδιος έλαβε τόσο τα περιστατικά Girard και Sunagawa ως υποκείμενα του έργου του, σε δύο εξίσου ισχυρές, αλλά και πολύ διαφορετικές διατυπώσεις διαμαρτυρίας. Η στρατιωτικοποίηση, ωστόσο, ήταν μόνο μία πτυχή του ό,τι ο Nakamura και οι ομοϊδεάτες συμπατριώτες του βρήκαν ενοχλητικό και γκροτέσκο στην Ιαπωνία μετά την κατάληψη.

Κοινώς γνωστοί ως «ζωγράφοι ρεπορτάζ» για τον ξεχωριστό αριστερό συνδυασμό του ρεαλισμού και του σουρεαλισμού, αυτοί οι καλλιτέχνες κάλεσαν επίσης την προσοχή στην κοινωνική καταπίεση και τη θλιβερή φτώχεια, στη διαφθορά και στην επιστροφή των πρώην στρατιωτών σε υψηλές πολιτικές θέσεις· και στον «απάνθρωπο μηχανισμό» της μεταπολε-μικής κοινωνίας εν γένει.